Κωστής Παλαμάς
από "Τα δεκατετράστιχα", Άπαντα, τόμος 7
Πόλεμος θάρχιζε. Στα ξέγναντα, μπροστά μου,
κορφή, γκρεμός ∙ το βουνό μαύρο. Ξαφνικά
το βουνό αστράφτει μεσ’ στην υπνοφαντασιά μου
σαν από φάσγανα γυμνά για φονικά.
Όσο και αν έγερν’ εμέ δείλια προς τα χάμου,
με μάτια π΄ροσμενα υψωμένα εκστατικά
τα πρώτα βόλια να σφυρίξουνε στ’ αυτιά μου
κ’ ένοιωθα κάτι σα φτερό στα σωθικά.
Κα να! Από του βουνού την κορωμένη ράχη
δε χύμησε μουγγρίζοντας η αντάρα η μάχη.
Το βουνό χρυσή σκάλα, κλέφτες και κουρσάροι
την κατεβαίνανε, και σ’ όλους μέσα ποιος;
Ένας ξεχώριζε, του Γένους το καμάρι,
της Καλογριάς ο Γιός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου