Από το παράθυρο κοιτούσα τη Μεγάλη Πέμπτη που σε τίποτα δεν έμοιαζε πια μεγάλη. Μήπως η Θεσσαλονίκη έμοιαζε με τη Θεσσαλονίκη; Όλα είχαν αλλάξει από τότε που ήμουν παιδί. Υπήρχαν μάλιστα άνθρωποι που ισχυρίζονταν πως ακόμα κι εγώ είχα αλλάξει. Κατάλαβα πως χτυπούσε το τηλέφωνο και βάδιζα προς τα κει. Ακόμα και τα τηλέφωνα έχουν αλλάξει. Κάποτε κουδούνιζαν σαν πυροσβεστικές αντλίες κι έτρεχες να τ’ αρπάξεις σήμερα γουργουρίζουν σαν χορτάτα περιστέρια.
Έτσι άρχισε το τρελό οδοιπορικό πάνω σ' ένα ανοιχτό Ντεσεβό με προορισμό κάποιο χωρίο της Μεσσηνίας. Όμως το Πάσχα στο χωριό αναδεικνύεται τελικά κάθε άλλο παρά αθώο και ειδυλλιακό, όπως το ονειρευόταν από τα παιδικά του χρόνια ο συγγραφέας. Δεν υπάρχει ούτε επιτάφιος ούτε αναστάσιμη καμπάνα. Δεν υπάρχουν φιλιά της αγάπης και άσπρες λαμπάδες. Υπάρχει όμως κάτι που ανασταίνει θαμμένα συναισθήματα και σκέψεις και τα κάνει πράξεις χαράς και αγάπης.
Πάσχα στο χωριό / Αντώνη Σουρούνη. Αθήνα : Καστανιώτης, 2007.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου