- Ας αρχίσουμε λοιπόν από το blog του «Monde».
«Οχι του "Monde", αλλά φιλοξενούμενο από τον "Monde". Είναι ένα blog επαγγελματικό, που διακρίνεται από τα εκατομμύρια blogs των ερασιτεχνών».
- Τι κάνει ένα blog επαγγελματικό;
«Το να γράφεται από τους ειδικούς ενός πεδίου, κατ' εξοχήν από τους δημοσιογράφους. Μέσα από το blog ασκώ το επάγγελμά μου. Αν δεν ήταν να ασκήσω το επάγγελμά μου, δεν θα έκανα blog. Πιστεύω ότι το blog είναι το μέλλον της δημοσιογραφίας. Πριν από πέντε χρόνια το lemonde. fr μού πρότεινε να κάνω ένα εμπιστευτικό δελτίο (lettre confidentielle) για το βιβλίο, τη λογοτεχνία, τους λογοτεχνικούς κύκλους. Κάποια στιγμή είπα ότι πρέπει να τελειώσουμε με το εμπιστευτικό δελτίο και να περάσουμε σε ένα blog. Επρεπε να επινοήσω λοιπόν και το δημοσιογραφικό μοντέλο του blog αλλά και το οικονομικό».
- Ποιες είναι οι οικονομικές πηγές του blog;
«Είναι η διαφήμιση και η χορηγία, αποκλειστικά από εκδοτικούς οίκους».
- Ασχολείστε ο ίδιος με τη διαφήμιση;
«Οχι εγώ. Το αρμόδιο τμήμα της εφημερίδας. Δεν ασχολούμαι με τα πρακτικά του εμπορικού μέρους».
- Πώς δουλεύετε;
«Οταν το άρχισα πριν από τέσσερα χρόνια, είπα ότι πρέπει να δουλεύω συνεχώς. Η επικαιρότητα δεν διακόπτεται. Είκοσι τέσσερις ώρες το 24ωρο. Και ως στοίχημα πειθαρχίας έβαλα να γράφω ένα άρθρο την ημέρα».
- Πώς κατανέμεται το περιεχόμενο του blog;
«Υπάρχει ένα κομμάτι ειδησεογραφικό, με ειδήσεις για το βιβλίο απ' όλον τον κόσμο, υπάρχει ένα κριτικό και σχολιογραφικό για τα βιβλία που κυκλοφορούν στη γαλλική γλώσσα και το οποίο είναι διαδραστικό, δηλαδή δημοσιεύονται όλα τα σχόλια των επισκεπτών, εκτός από ελάχιστα που περιέχουν ρατσιστικές ή ανάλογες κατηγορίες, και ένα τρίτο κομμάτι, όχι τόσο τακτικό, που είναι παρατηρήσεις και στοχασμός συγγραφέων».
- Ποιος ελέγχει τα σχόλια. Εσείς;
«Οχι, είναι ο modérateur της εφημερίδας. Η λειτουργία του είναι πολύ διακριτική. Ακόμη και η πιο σκληρή κριτική δημοσιεύεται. Αν μου γράψει κάποιος "Ασουλίν, λες πατάτες", θα δημοσιευθεί. Αν γράψει "εβραίοι γουρούνια" κλπ., αυτό είναι ρατσιστικό, δεν θα δημοσιευθεί».
- Πόσα άτομα απασχολείτε;
«Κανένα, τα κάνω όλα μόνος μου. Είναι ένα προσωπικό blog, με υπογραφή. Αφιερώνω στο blog πέντε ώρες κάθε ημέρα. Είναι το επάγγελμά μου».
- Πόσους επισκέπτες έχετε;
«Δέκα χιλιάδες την ημέρα. Είναι το τέταρτο γαλλόφωνο blog σε επισκεψιμότητα. Τα τρία πρώτα ασχολούνται με την πολιτική, την τεχνολογία και τις συνταγές μαγειρικής. Επομένως το δικό μου είναι το πρώτο με καθαρά λογοτεχνικό περιεχόμενο».
- Αισθάνεστε δημοσιογράφος κάνοντας blog;
«Αισθάνομαι πιο δημοσιογράφος από ποτέ. Ισως γιατί έχω τη δυνατότητα να αντιδράσω άμεσα. Για παράδειγμα, όταν ανακοινώνεται το βραβείο Goncourt, γράφω αμέσως, δεν περιμένω την επόμενη ημέρα. Ακόμη και τα μεσάνυχτα ή τις πρώτες πρωινές ώρες, όταν για παράδειγμα επιστρέφω από ένα λογοτεχνικό γεγονός, το ρεπορτάζ μου, η ιστορία μου, θα βγει στο blog μου».
- Πόσο δύσκολος είναι ο συνδυασμός δημοσιογράφου και συγγραφέα;
«Είναι μια δύσκολη σχέση γιατί υπάρχουν δύο διαφορετικοί ρυθμοί. Ο ρυθμός της δημοσιογραφίας είναι πολύ γρήγορος, γίνεται υπό τη συνθήκη του επείγοντος. Παλαιότερα περνούσα εύκολα από τη μία γραφή στην άλλη. Μου έχει τύχη να γράφω βιβλίο ενώ είμαι στην αίθουσα σύνταξης της εφημερίδας "France-Soir". Τώρα, όταν σκέφτομαι ένα βιβλίο, είναι σαν να κατεβάζω μια κουρτίνα μεταξύ των δύο κόσμων της γραφής, μια "κουρτίνα" διανοητική. Βέβαια με το Internet είναι πιο εύκολο να οργανώσεις τον χρόνο σου και να συνδυάσεις τους δύο ρυθμούς».
- Πόσο διαφέρει η παραδοσιακή γραφή, η έντυπη, από την ψηφιακή;
«Ενα άρθρο που έχει δημοσιευθεί σε έντυπο μέσο, αν δημοσιευθεί ψηφιακά δεν είναι πλέον το ίδιο. Στο ψηφιακό περιβάλλον εμπλουτίζεται, γιατί εκεί υπάρχει το υπερκείμενο (hypertexte), οι σύνδεσμοι. Μπορεί επίσης να επικαιροποιείται διαρκώς ή να διορθώνεται ανάλογα με τις αντιδράσεις των αναγνωστών. Το έντυπο κείμενο έχει μια περατότητα».
- Η εφημερίδα «Le Monde» διατρέχει μεγάλη κρίση. Είναι κρίση όλου του παραδοσιακού Τύπου;
«Είναι κρίση του γαλλικού Τύπου, των εφημερίδων "Le Monde", "Le Figaro", "Liberation". Η κατάσταση είναι καταστροφική. Οι εφημερίδες αυτές αρνήθηκαν να εξελιχθούν, να δουν το ψηφιακό μέλλον, να προλάβουν τις εξελίξεις. Ισως τώρα είναι πολύ αργά».
- Παρά την κρίση, είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον της δημοσιογραφίας αλλά και της λογοτεχνίας;
«Είμαι αισιόδοξος. Ως προς τη λογοτεχνία θα έχουμε πάντα ανάγκη να διαβάζουμε ιστορίες, να αφηγούμαστε ή να μας αφηγούνται ιστορίες. Οπότε θα έχουμε ανάγκη από τους μυθιστοριογράφους. Ως προς τη δημοσιογραφία, όσο πιο πολλά blogs δημιουργούνται, όσο πιο πολλές wikipedia, όσο θα πληθαίνουν αυτοί που θα λένε ό,τι τους κατέβει, τόσο θα έχουμε περισσότερο ανάγκη τη δημοσιογραφική "πραγματογνωμοσύνη", θα χρειαζόμαστε αυτόν που θα διασταυρώνει την πληροφορία, που θα τον εμπιστευόμαστε, που θα είναι πηγή. Η wikipedia δεν είναι πηγή».
- Τι γράφετε τώρα;
«Ενα μυθιστόρημα που βγαίνει την επόμενη χρονιά και έχει τίτλο "Les Invites" (Οι καλεσμένοι) και ένα άλλο βιβλίο που βγαίνει τον Σεπτέμβριο και έχει τίτλο "Le blog ou la vie" (Το μπλογκ ή η ζωή). Είναι ένα βιβλίο που στηρίζεται στην εμπειρία μου ως μπλόγκερ αυτά τα τέσσερα χρόνια. Από τα 125.000 κείμενα και σχόλια που έχουν αναρτηθεί στο blog μου επιλέγω και παρουσιάζω υπό μορφή λεξικού τα κατά τη γνώμη μου καλύτερα. Ως εισαγωγή δημοσιεύεται ένα δοκίμιό μου με τίτλο "Η νέα εποχή της συνομιλίας"».
- Είστε αναγνώστης;
«Διαβάζω πολύ, συνέχεια. Μυθιστορήματα, ιστορία, δοκίμια, όλα τα είδη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου