"Στο Τελευταίο σώμα μου, η Κική Δημουλά ανανεώνει τον εσωτερικό της πλούτο. Δεν τον ξεχωρίζεις από τον γλωσσικό πλούτο μιας εκφραστικής που δεν χρωστάει τίποτε σε κανέναν, που καταφέρνει να μη σχηματοποιείται ποτέ, να μην καταφεύγει σε μοντέρνες κοινοτοπίες. Έτσι, το «σώμα» της ποίησής της λειτουργεί όλο μαζί, κινητικό, αρυτίδωτο, πλαστικό. Κι ανάμεσα από τον παλλόμενο ρυθμό αυτής της λειτουργίας, εκπέμπεται μακρόσυρτος ο καημός του δυσκολοβάσταχτου βίου. Το οπτικό σύμπαν (ουρανός, ελαιώνες, θάλασσες και τα λοιπά) ξετυλίγεται στα μάτια εμπρός σαν ένας απέραντος μορφασμός απαισιοδοξίας, αποδοκιμασίας, γρουσουζιάς, ανικανοποίητου, αμφιβολίας, θυμού, άρνησης, διασυρμού. Σε κανενός σύγχρονου ποιητή μας τους στίχους δεν θα παρατηρήσουμε τόσες ψυχικές ζυμώσεις. "
Ανδρέας Καραντώνης, περιοδ. Νέα Εστία, τχ.1299,1981
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου