30/9/10

Συγγραφείς και ερωτευμένοι στα χέρια των μουλάδων

ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ «ΛΟΓΟΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΙΡΑΝΙΚΗ ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» ]

Στο θεοκρατικό Ιράν του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, έκτου προέδρου της χώρας μετά την ισλαμική επανάσταση του αγιατολάχ Χομεϊνί, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να ερωτευτείς. Και τα πράγματα γίνονται αβάσταχτα όταν είσαι καλλιτέχνης και θέλεις να μιλήσεις ανοιχτά γι' αυτό το μεγάλο έλλειμμα σεξουαλικής ελευθερίας.

Σαχριάρ ΜαντανιπούρΤην περσινή χρονιά, ο 54χρονος Ιρανός συγγραφέας Σαχριάρ Μαντανιπούρ, με το μυθιστόρημά του «Λογοκρίνοντας μια ιρανική ερωτική ιστορία», που θα κυκλοφορήσει και στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Πατάκη» (μτφρ. Χίλντα Παπαδημητρίου), έγινε πρόσωπο διεθνούς συζήτησης. Γιατί στο πρώτο βιβλίο του, που εκδόθηκε στην αγγλική γλώσσα, ξετινάζει τους αγιατολάδες.

Με λίγα λόγια, το έργο του Σαχριάρ Μαντανιπούρ, το οποίο το υποδέχθηκε με ενθουσιασμό η αγγλοσαξονική κριτική, περιγράφει αποκαλυπτικά τι σημαίνει να ζεις, να ερωτεύεσαι και να δημιουργείς στο σημερινό Ιράν του φανατισμού και του αποκλεισμού, που βλέπει παντού εχθρούς. Ο βασικός αντρικός ήρωας έχει το μικρό όνομα του συγγραφέα, Σαχριάρ. Είναι συγγραφέας, δηλαδή το alter ego του Μαντανιπούρ, και προσπαθεί να επιβιώσει έναντι του μεγάλου αντιπάλου του, του πανίσχυρου λογοκριτή, του περιβόητου υπουργείου Πολιτισμού και Ισλαμικής Καθοδήγησης.

Εν τούτοις, ο Ιρανός συγγραφέας, ο οποίος έχει περάσει το κατώφλι των πενήντα χρόνων, δεν είχε την πρόθεση να γράψει μία καταθλιπτική ιστορία, γιατί, όπως έχει δηλώσει, «ο κόσμος γύρω μας έχει αρκετούς θανάτους, καταστροφές και θλίψη». Το μαντανιπουριανό αντίδοτο είναι μία ερωτική ιστορία, στην οποία το στοιχείο της μαγείας εκτονώνει τα δύστηνα κοινωνικά συμφραζόμενα.

Παράλληλα, παρακολουθούμε τη σχέση του περήφανου Ντάρα και της όμορφης μαυρομαλλούσας Σάρα, που γνωρίζονται σε μια δημόσια βιβλιοθήκη, η οποία φλερτάρει με τη σκόνη. Μεταξύ τους, επειδή τα πάνθ' ορά ο οφθαλμός του λογοκριτή, ανταλλάσσουν μηνύματα, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από αγαπημένα τους βιβλία. Εν τούτοις, η εκστρατεία που έχει εξαπολύσει το ιρανικό κράτος εναντίον της κοινωνικής διαφθοράς, τους απαγορεύει να μείνουν μόνοι τους! Το νέο ζευγάρι αψηφά την κρατική ντιρεκτίβα και τους επικριτικούς γονείς, και επιλέγει να συναντηθεί σε πολυσύχναστους δρόμους, σε ίντερνετ καφέ και στους καταπράσινους ιδιωτικούς κήπους της Τεχεράνης.

Σουρεαλισμός στην Τεχεράνη

«Είναι ένα λαμπρό μυθιστόρημα για το πόσο περίπλοκο είναι να γράφεις και να εκδίδεις στο Ιράν. Θα βοηθήσει να κατανοήσουμε πόσο απογοητευτική και ορισμένες φορές πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση της εκδοτικής βιομηχανίας σε μια χώρα όπου τα πνευματικά δικαιώματα δεν γίνονται σεβαστά και οι συγγραφείς αγωνίζονται να δημοσιεύσουν και κινδυνεύουν να φυλακιστούν», έγραψε η «Γκάρντιαν».

«Υπενθυμίζει στον αναγνώστη τη θεωρία του Κούντερα για το μυθιστόρημα, το οποίο θεωρεί ως έναν τόπο, όπου συνυπάρχουν το όνειρο και η πραγματικότητα, το δοκίμιο και η αυτοβιογραφία», επισήμανε η «Ιντιπέντεντ».

Η «Νιου Γιορκ Τάιμς» σχολίασε ότι το μυθιστόρημα «αφήνει μια βασανιστική αίσθηση για το πώς είναι να ζεις στην Τεχεράνη, υπό την εξουσία τών μουλάδων. Μπολιάζει την ιστορία του με σουρεαλιστικά και μεταμοντέρνα στοιχεία».

Ο Σαχριάρ Μαντανιπούρ γεννήθηκε στην πόλη Σιράχ, που δεν βρίσκεται μακριά από την Περσέπολη και τη βασιλική Νεκρόπολη Νάσκε Ρουστάμ. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης και περίπου την ίδια περίοδο πήρε μέρος στον πόλεμο Ιράν - Ιράκ. Προτού επιλέξει να παραμείνει στην Αμερική, το 2006, όπου πήγε ως μέλος μιας διεθνούς επιτροπής συγγραφέων, είχε περάσει ως διευθυντής από δημόσιες ιρανικές βιβλιοθήκες. Αλλη μία δραστηριότητά του, όταν βρισκόταν ακόμη στη χώρα του, ήταν να βρεθεί στη θέση του αρχισυντάκτη στο πολύ σημαντικό ιρανικό περιοδικό «Thursday Evening» (όπως μεταφράζεται στα αγγλικά ο τίτλος του), του οποίου από το 2009 απαγορεύτηκε η κυκλοφορία.

Εχει γράψει περί τα εννέα βιβλία μυθοπλασίας, ένα μαρτυρίας, και περισσότερα από εκατό δοκίμια, με θέματα θεωρίας της λογοτεχνίας, κριτικής της τέχνης, δημιουργικής γραφής, λογοκρισίας και κοινωνικού σχολιασμού. Η χώρα του, όσο ζούσε εκεί, τον είχε τιμήσει με βραβεία για τα βιβλία και τις κριτικές του. Το «Λογοκρίνοντας μια ιρανική ερωτική ιστορία» θα κυκλοφορήσει στα γερμανικά και στα πολωνικά.

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

28/9/10

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ από τις εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

c0304360-fd25-4c3a-8234-d1967e4b6bf1Οι κρυφοί συγγραφείς έχουν τώρα τη δυνατότητα να εκτεθούν και να δοκιμάσουν το συγγραφικό τους ταλέντο κατά τη διάρκεια τρίμηνων σεμιναρίων δημιουργικής γραφής.

Στα σεμινάρια αυτά θα έχουν την ευκαιρία να διδαχθούν:

  • Πεζογραφία από τον Κώστα Μουρσελά,
  • Ποίηση από τον Κώστα Γ. Παπαγεωργίου,
  • Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας – Κριτική από τον Βαγγέλη Χατζηβασιλείου και,
  • Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία - Μετάφραση από την Τιτίκα Δημητρούλια.

Διάρκεια Σεμιναρίων: 3 μήνες

Ημερομηνία Έναρξης Σεμιναρίων: Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Πληροφορίες – Εγγραφές: Νατάσα Πανδή, Δανάη Φραγκούλη - Εκδόσεις Αλεξάνδρεια - Σόλωνος 133 - 106 77 Αθήνα - Τηλ.: 210-3806305 εσωτ. 109 - Δευτέρα έως Παρασκευή από 5 – 25 Οκτωβρίου 2010 - Ώρες 12.00 μμ – 17.00μμ

16/9/10

Προώθηση της φιλαναγνωσίας (συνεργασία του Υπουργείου Παιδείας και του ΕΚΕΒΙ)

Στο πλαίσιο της λειτουργίας των 800 Δημοτικών Σχολείων με ενιαίο αναμορφωμένο πρόγραμμα, που τέθηκε σε εφαρμογή τη Δευτέρα, 13/09/2010, εισάγονται στοχευμένα προγράμματα φιλαναγνωσίας, σε πρώτη φάση για τις Α΄ και Β΄ τάξεις του Δημοτικού Σχολείου.  Για την υλοποίηση των συγκεκριμένων προγραμμάτων αυξάνεται κατά μία ώρα το γλωσσικό μάθημα στις τάξεις αυτές.

Τα προγράμματα φιλαναγνωσίας διαμορφώθηκαν  από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) και συνοδεύονται από αναλυτικές οδηγίες  για την εφαρμογή τους, οι οποίες  εστάλησαν στα σχολεία την περασμένη εβδομάδα.

Σκοπός της φιλαναγνωσίας είναι η εξοικείωση του μικρού μαθητή με το βιβλίο και την ανάγνωση και η σταδιακή εδραίωση μιας φιλικής σχέσης με το λογοτεχνικό βιβλίο. Στόχος είναι ο μαθητής να αναπτύξει την κριτική και δημιουργική του σκέψη, να δραστηριοποιήσει  τη φαντασία και την εφευρετικότητά του, να εμπλουτίσει την αισθητική του καλλιέργεια, να δοκιμάσει τα συναισθήματά του αναπτύσσοντας τη συναισθηματική του νοημοσύνη, να καλλιεργήσει τη γλωσσική του έκφραση με έμμεσο και βιωματικό τρόπο  και εν κατακλείδι να συγκροτήσει ολόπλευρα την προσωπικότητά του.

Μέσα όμως από τη διαδικασία της φιλαναγνωσίας επιτυγχάνονται και επιμέρους στόχοι, όπως:

• καλλιέργεια αναγνωστικής απόλαυσης

• άσκηση της δεξιότητας της προσεκτικής ακρόασης και ως εκ τούτου πρόληψη φαινομένων διάσπασης προσοχής, όταν δεν οφείλεται σε παθογόνα αίτια,  που είναι πολύ συχνή στις μικρές τάξεις του δημοτικού σχολείου

• καλλιέργεια δεξιότητας αναδιήγησης ιστοριών, συναισθημάτων ή καταστάσεων

• ανάπτυξη δυνατότητας κατανόησης κειμένου

• ανάπτυξη συνεργατικής ικανότητας

• ανάπτυξη επικοινωνιακής ικανότητας

• αφηγηματική ικανότητα

• εξοικείωση με τη λειτουργία ομάδων

• δημιουργία κλίματος συντροφικότητας και δημιουργικότητας μέσα στην τάξη, η οποία σταματά να αποτελεί ένα άθροισμα μεμονωμένων μαθητών αλλά γίνεται μια «κοινότητα αναγνωστών»

Ιδιαίτερα σημαντικό εργαλείο στα χέρια του εκπαιδευτικού αποτελούν τα εκπαιδευτικά προγράμματα που λειτουργεί το ΕΚΕΒΙ.

Ενδεικτικά προτείνονται:

  • Αξιοποίηση του νέου κόμβου του ΕΚΕΒΙ, για παιδιά (www.mikrosanagnostis.gr).
  • Χρήση του προγράμματος «Συγγραφείς και εικονογράφοι στα σχολεία».
  • Δημιουργία Λεσχών Ανάγνωσης για παιδιά.

  • Συμμετοχή των τάξεων στο πρόγραμμα εκδηλώσεων της Έκθεσης Παιδικού Βιβλίου στην Αθήνα (στα τέλη Ιανουαρίου) και στην «Παιδική Γωνιά» της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης (μεταξύ Απριλίου-Μαΐου).
  • Συνεργασία για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου (23 Απριλίου).

από ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Νέο τεύχος του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ

Κυκλοφόρησε το Σεπτεμβριανό τεύχος του περιοδικού «Διαβάζω» . Με θέματα, σχόλια, κριτικές, παρουσιάσεις, αριθμούς και ρεπορτάζ από τον κόσμο του βιβλίου.
Σε αυτό, το 510ο, τεύχος προβάλλονται στο εξώφυλλο το «Ιστορικό μυθιστόρημα του Κώστα Δ. Κυριαζίδη», «Η φωτογραφία στην ποίηση της Κικής Δημουλά», «Η τέχνη ως παιδαγωγικό εργαλείο» .
Ανθολογώντας τις 102 σελίδες του ξεχωρίζουν:
«Μία αιρετική άποψη για τον Καραγκιόζη» από τον Φαίδωνα Θεοφίλου, ο οποίος, μεταξύ άλλων, γράφει:
«Τουρκική υπηκοότητα πήρε ο Καραγκιόζης από την UNESCO…Χαίρομαι για το γεγονός αυτό και σας εξηγώ αμέσως το γιατί: Επειδή ποτέ δεν ήθελα να εκπροσωπεί τον Έλληνα ένας κακάσχημος, καμπούρης, διαρκώς πεινασμένος, που εισπράττει συνεχώς φάπες και κλωτσιές από την τουρκική εξουσία, που θέλει να τη βγάζει καθαρή με πονηριές και μικροαπατεωνιές…» .
«Αγινικοκαρούζος» . Ο Γιώργος -Ίκαρος Μπαμπασάκης γράφει για τον αξέχαστο ποιητή Νίκο Καρούζο:
«Συναντιέσαι τυχαία μ' έναν ποιητή, στον καύσωνα, ‘στα θολερά λιοπύρια του καρκίνου’, που έψαλλε ο άλλος, ο μεγάλος ποιητής, κι 'αναρωτιέσαι γιατί δεν συναντιούνται πιο συχνά, έστω και τυχαία, οι ποιητές, γιατί πια δεν τρωγοπίνουνε μαζί, γιατί δεν καβγαδίζουνε εξαίσια στις παρυφές της φρονιμάδας, γιατί δεν είναι όχληση πια τα γέλια τους, του βλέμματός τους η βραχνάδα, ο νοερός κεραυνός της ίδιας τους της ύπαρξης…» .
Συνέντευξη στον Γιάννη Μπασκόζο του Ρωμαιοκαθολικού θεολόγου, φιλόσοφου και ιερέα Χανς Κινγκ, με αφορμή το καινούργιο του βιβλίο «Η αρχή των πάντων», που αποτελεί ένα διάλογο θρησκείας και επιστήμης:
«Δεν υπάρχει ειρήνη μεταξύ των θρησκειών αν δεν υπάρχει διάλογος και δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος αν δεν υπάρξει αξιακή βάση πάνω στην οποία συζητάμε. Η σημερινή κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό μια κρίση ηθικής. Δέστε: στη Wall Street λέγανε ψέματα, κλέβανε…» .
«Μέχρι νεωτέρας φωτογραφίας…» . Η Δέσποινα Παπαστάθη γράφει για το ρόλο της φωτογραφίας στην ποίηση τη Κικής Δημουλά:
«Η φωτογραφία αποτελεί ένα από τα μοτίβα που επαναλαμβάνονται με μεγάλη συχνότητα στο έργο της Κικής Δημουλά, ‘σαν χαρακτηριστικά λάιτ μοτίφ, σαν ρεφρέν που επιμένουν, χωρίς, εν τούτοις, την παραμικρή κινητικότητα’…. Η φωτογραφία πυροδοτεί το μηχανισμό της μνήμης, φέρνοντας στο παρόν όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν… Η κάθε φωτογραφία αποτελεί ομιλούσα πραγματικότητα» .
Κώστας Δ. Κυριαζής ( 1920-1991). Σελίδες για τον μαχητικό δημοσιογράφο και συγγραφέα ιστορικών μυθιστορημάτων, οποίος ανήκει στην κλασική σχολή του ιστορικού μυθιστορήματος, με έμφαση κυρίως στις ιστορίες από το Βυζάντιο. Έγραψε τα έργα «Αγνή η Φράγκα : Οι τελευταίοι Κομνηνοί» ( Τόμοι Α και Β, 1980,Εστία), «Η τέταρτη Σταυροφορία: Αγνή η Φράγκα» (1981, Εστία), «Ερρίκος του Αινώ: Τα πρώτα χρόνια της Φραγκοκρατίας» (1984, Εστία ). Ο Αναστάσιος Δ Καραγιάννης εξαίρει την οπτική του συγγραφέα :
«Πολλά πρόσωπα συνθέτουν το έργο αυτό, με τους Δυτικούς να μαθαίνουν τις ίντριγκες του παλατιού … Μόνο με την ανάγνωση των σελίδων του βιβλίου που περιγράφουν την υποδούλωση της Πόλης στους Λατίνους στις 12 Απριλίου 1204 μπορεί ο αναγνώστης να αισθανθεί την ανατριχίλα, το φόβο, τον θυμό και την απελπισία των Ελλήνων, για το αναπάντεχο συμβάν» .
Στις τελευταίες σελίδες της μηνιαίας επιθεώρησης για το βιβλίο ο αναγνώστης μπορεί να ενημερωθεί για την κριτικογραφία Μαΐου-Ιουνίου 2010 και τα ευπώλητα παντός είδους.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

15/9/10

Παιδικό βιβλίο δια χειρός προέδρου

Ο Ομπάμα γράφει για τις κόρες του

image Ένα παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο με την υπογραφή του Μπαράκ Ομπάμα αναμένεται να κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ στις 16 Νοεμβρίου, δύο εβδομάδες πριν από τη διενέργεια των σημαντικών ενδιάμεσων εκλογών.

Ο αμερικανός πρόεδρος εμπνεύστηκε το βιβλίο του μέσω των εμπειριών που είχε ως πατέρας των δύο κοριτσιών του, της Μάλια 12 χρόνων σήμερα και της Σάσα 9 χρόνων, ενώ μέσω του βιβλίου αυτού θα αποτίει φόρο τιμής σε 13 σημαντικούς Αμερικανούς.

Το βιβλίο θα εκδοθεί από τον οίκο Random House με τίτλο "Τραγουδώ για σένα: Ένα γράμμα προς τις κόρες μου".

Το βιβλίο αφιερώνεται "στους πολύ σημαντικούς Αμερικανούς και τις ιδέες τους που διαμόρφωσαν" τις Ηνωμένες Πολιτείες.  Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο πρώτος μαύρος σημαντικός παίκτης του Μπέιζμπολ Τζάκι Ρόμπινσον , η καλλιτέχνης Τζόρτζια Ο Κίφι κ.α. όπως ανέφερε εκπρόσωπος του εκδοτικού οίκου, που δεν θέλησε να κοινοποιήσει τα ονόματα των υπόλοιπων δέκα σημαντικών Αμερικανών που μνημονεύονται στο βιβλίο του προέδρου.

Ο κ. Ομπάμα που έχει ήδη γράψει δύο σημαντικά βιβλία, τα "Όνειρα από τον πατέρα μου" και "Η τόλμη της ελπίδας.

Και για τα τρία βιβλία του ο πρόεδρος έχει συμφωνήσει με τον εκδοτικό οίκο το ποσό των 1,9 εκατομμυρίων δολαρίων.

Το τρίτο βιβλίο θα κυκλοφορήσει αρχικά σε 500 χιλιάδες αντίτυπα και τα έσοδα από τις πωλήσεις θα δοθούν ως δωρεά σε ταμείο υποτροφιών για ανάπηρους και τραυματισμένους στρατιώτες.

Πηγή

14/9/10

Οι βιβλιοθήκες των άλλων

Πώς ζει κανείς περιστοιχισμένος από έναν εξαιρετικά μεγάλο αριθμό βιβλίων; Είναι ένα ερώτημα που ελάχιστους συμπατριώτες μας πρέπει ν' απασχολεί.

ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΥΚΩΜΑ «ΑΤ ΗΟΜΕ WITH BOOKS», ΕΚΔ. THAMES & HUDSON

Ο τρόπος ωστόσο με τον οποίο το διαχειρίζεται ο γάλλος επιμελητής εκδόσεων και δημοσιογράφος Ζακ Μπονέ το καθιστά ενδιαφέρον για πολύ περισσότερους. Στη μικρή του πραγματεία «Βιβλιοθήκες γεμάτες φαντάσματα» (μετ. Βάνα Χατζάκη, εκδ. Αγρα), ο Μπονέ μεταφέρει με παιγνιώδη διάθεση τις πρακτικές δυσκολίες αυτής της συμβίωσης, ψυχογραφεί συλλέκτες και βιβλιομανείς, ανασύρει ιστορίες ξεφυλλίζοντας τ' αγαπημένα του λευκώματα, αποτίει φόρο τιμής σε μυθιστορηματικούς ήρωες και συγγραφείς και, κυρίως, μεταδίδει την ηδονή αλλά και τις διεξόδους που του χάρισε το πάθος της ανάγνωσης, ανοίγοντας την όρεξη και στους... εγκρατείς.

«Ο Παράδεισος είναι μια βιβλιοθήκη» έλεγε ο Μπόρχες. «Βιβλιοθήκη είναι αυτό που πλησιάζει περισσότερο τον επίγειο παράδεισο», δηλώνει ως αγνωστικιστής ο Μπονέ, ανακαλώντας την αγαλλίασή του όταν βρήκε στο διάβασμα το ιδανικό αντίδοτο στην πλήξη των παιδικών του χρόνων, σε μια επαρχιακή πόλη της δεκαετίας του '60. «Αρκούσε ν' ανοίξεις ένα βιβλίο για να τριγυρίσεις στο Παρίσι του 17ου αιώνα, κινδυνεύοντας να δεχτείς το περιεχόμενο ενός δοχείου νυχτός στο κεφάλι, ή να υπερασπιστείς τα τείχη του Βυζαντίου που όπου να 'ναι πέφτει στα χέρια των Οθωμανών...»

Σιγά σιγά, βέβαια, συνειδητοποίησε κι αυτός ότι τα βιβλία δεν είναι απλώς ένα μέσο σωτήριας απόδρασης από την πραγματικότητα αλλά και μια ανεξάντλητη δεξαμενή εργαλείων για την αποκρυπτογράφησή της. «Εκεί βρίσκονται και οι ρίζες του Μάη του '68»: τα σπουδαγμένα παιδιά των μικροαστών «είχαν γίνει πιο έξυπνα απ' τους γονείς τους, κι είχαν αρχίσει να εγείρουν πρωτάκουστα αλλά διόλου παράλογα ερωτήματα». Κι όταν στα 15 του, έπεσε πάνω στον «Αφρό των ημερών» του Μπορίς Βιάν, ανακάλυψε ότι και τα μυθιστορήματα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ιστορία που σε κάνει να ονειρεύεσαι. Οπως δε σημειώνει με νόημα, «ο Βιάν είχε το πλεονέκτημα να κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα και να μην περιλαμβάνεται ακόμη στη σχολική ύλη».

Τα βιβλία κοστίζουν, δεν έχουν μεταπωλητική αξία, πιάνουν χώρο, υγρασία και σκόνη, απαιτούν σωστή ταξινόμηση κι από μια ποσότητα και πάνω καθιστούν την ιδέα μιας μετακόμισης απαγορευτική. Στα μάτια όμως ενός φανατικού αναγνώστη, όπως ο Μπονέ, αντιπροσωπεύουν «τα ίχνη του παρελθόντος του ή τις ελπίδες του μέλλοντός του» κι αρνείται να τ' αποχωριστεί. Θα 'χε άραγε συγκροτήσει ο ίδιος την τεράστια βιβλιοθήκη του αν ανήκε στη γενιά του Διαδικτύου; «Ασφαλώς όχι», παραδέχεται. Γι' αυτό άλλωστε έγραψε και το βιβλίο του, σαν ένα μήνυμα από μιαν ήπειρο που τείνει να καταποντιστεί

Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

13/9/10

Στην ψηφιακή τεχνολογία υποκλίνεται η Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης



Ο διοργανωτές της έκθεσης προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη μείωση των παραδοσιακών εκθετών και την άνοδο των νέων τεχνολογίων.

Στην ψηφιακή τεχνολογία θα εστιάσει η φετινή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης, που είναι και η μεγαλύτερη του κόσμου. Οι διοργανωτές τόνισαν ότι η έκθεση προσπαθεί να σταματήσει την μείωση του αριθμούν των εκθετών.
«Μία επανάσταση είναι σε εξέλιξη στο χώρο της ανάγνωσης» με την χρήση των έξυπνων κινητών και των ψηφιακών βιβλίων όλων των ειδών, τονίζει ο Γιούργκεν Μποος, διευθυντής της έκθεσης.
Παρόλα αυτά όπως πρόσθεσε ο ίδιος η έκθεση «είναι αφιερωμένη στο περιεχόμενο» και θα προβάλει τους συγγραφείς και τους εκδότες και όχι τόσο την τεχνολογία.
Στη φετινή έκθεση βιβλίου θα συμμετάσχουν 6.930 εκθέτες απ’ όλο τον κόσμο. Ο αριθμός αυτός είναι μειωμένος κατά 5% σε σχέση με το 2009. Τη χρονιά αυτή η έκθεση υποδέχθηκε 290.000 επισκέπτες.
Η μείωση του αριθμού των εκθετών οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η τιμώμενη χώρα για φέτος είναι η Αργεντινή, η αντιπροσωπεία της οποίας είναι σαφώς μικρότερη από την αντίστοιχη της Κίνας, που ήταν η τιμώμενη χώρα το 2010.
Επιπλέον, ο κ. Μποος επισήμανε ότι η οικονομική κρίση έπληξε τους αριθμούς, αποτρέποντας τους εκθέτες, ειδικά από την Ανατολική Ευρώπη, να κάνουν το ταξίδι στη Φρανκφούρτη, όπου γεννήθηκε ο Γκαίτε.

12/9/10

Γ. Ιωάννου: Η Σαρκοφάγος

Η Σαρκοφάγος Aνάμεσα στο παρθεναγωγείο και την έκθεση, σ' ένα δρομάκι πολύ στενό, μονοπάτι μάλλον, χρόνια βρίσκονταν παραπεταμένη -κατά την προσφιλή συνήθεια των αρχαιολόγων μας- μια θαυμάσια αρχαία σαρκοφάγος। Eίχε βαθιά σκαλισμένες τις πλευρές με έρωτες, κλήματα και λουλουδένιες γιρλάντες, ενώ πάνω στο κάλυμμά της χαμογελούσε μισοπλαγιασμένο απαλά ένα αγαλματένιο ζευγάρι ρωμαϊκής εποχής. Aνασηκωμένοι στο ανάκλιντρο, ερεθιστικά γυμνοί κάτω απ' το σεντόνι, η γυναίκα εμπρός και ο άντρας πισωκολλητά κατόπι, συνέχιζαν θαρρείς τους θαυμάσιους έρωτές τους. Mου άρεσε να τους κοιτώ, γι' αυτό, τις νύχτες ιδίως, περνούσα συχνά από κει. Mε αναπαύουν, άλλωστε, όλοι οι έρημοι και σκοτεινοί δρόμοι. Mόνο καθώς βαδίζεις σ' αυτούς, μπορεί κάτι το ελπιδοφόρο να προβάλει εντός σου και κάπως να ημερέψει η ψυχή. Πήγαινα και καθόμουν στο χείλος της μισοσκεπασμένης λάρνακας, σα να περίμενα ν' αναστηθεί το αντρόγυνο ή να έρθουν οι γλυκιές μυροφόρες για να τις αναγγείλω εγώ πρώτος την ανάσταση: ηγέρθησαν, ούκ εισιν ώδε· ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτούς. Συνήθως όμως ξεπρόβαλε ανάμεσα στ' αγριόχορτα και στα ψηλά σινάπια κάποιος που έρχονταν για ανάγκη του ή κανένας τύπος ύποπτος, μόνος του ή με παρέα. Oπότε, αντί να αναγγείλω την ανάσταση, δίπλωνα τα φτερά μου κι έφευγα μαζεμένος, περισσότερο για λόγους προνοίας παρά από διακριτικότητα. Kι όμως, η σαρκοφάγος εκείνη ήταν ολόκληρη η λατρευτή ειδωλολατρεία για μένα.
 
Σε λίγο, με χαρά διεπίστωσα πως την είχε κάνει φωλιά του ένα ζευγάρι νεαρών εραστών. Mπαίναν μέσα απ' το λοξά τραβηγμένο καπάκι και ξαπλώναν πάνω σε στρωμένες εφημερίδες, κολλημένοι, βέβαια, σφιχτά σφιχτά. Ίσως να βγάζαν και τα ρούχα τους το καλοκαίρι. Kάτι μου φάνηκε κάποια βραδιά πως υπήρχε αφημένο στο χείλος. Πάντως, ακόμα και να 'βρεχε, προφυλάγονταν απ' το σκέπασμα αρκετά. Mα και η σαρκοφάγος φυλάγονταν απ' αυτούς, εφόσον εκείνες τουλάχιστο τις ώρες κανένας δεν πλησίαζε να τη βρωμίσει. Oι νεαροί, μόλις άκουγαν τα βήματά μου, σταματούσαν τους ψιθυρισμούς. Kι εγώ περνούσα γρήγορα και κρυφογελαστά, μια και μισώ τα κρυφακούσματα όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Δεν παρέλειπα όμως να χαϊδέψω λίγο πονηρά στο πλάι την τυχερή σαρκοφάγο.
 
Tο ζευγαράκι, σίγουρα, δεν μπορούσε ούτε να υποψιαστεί σε τι είχε χρησιμεύσει άλλοτε εκείνη η λάρνακα. Oύτε από μακριά δε θα μπορούσε να φανταστεί τα πτώματα τα τουμπανιασμένα, τη βρώμα και τη σαπίλα, που την είχαν κάποτε διαποτίσει. Πολύ περισσότερο δε θα 'ξερε πως ήταν καμωμένη από πέτρα ειδική, που έχει την ιδιότητα να κατατρώγει πιο γρήγορα τις ανθρώπινες σάρκες. Ένας θεός μονάχα ξέρει, τι θα νόμιζαν πως ήταν εκείνο το κουβούκλιο.
 
Yπήρξε όμως κάτι, που οπωσδήποτε θα 'πρεπε να τους ενοχλεί. Kι αυτό ήταν η στενότητα του χώρου. Tην είχα διαπιστώσει κι ο ίδιος μπαίνοντας κάποτε μέσα. Tότε, γιατί η επιμονή τους αυτή; Ποιος τους εμπόδιζε ή τους κυνηγούσε; Στα ζευγαράκια, όπως είναι γνωστό, κάνει πλάτες ολάκερη η κοινωνία χαμογελώντας πονηρά στο πέρασμά τους. Nα 'ταν καμιά άλλη περίπτωση, από κείνες τις κατακριτέες, να το καταλάβω. Aλλά εδώ ήταν αδύνατο λογικά να βρω άκρη. Θα 'πρεπε, πάντως, να τους άρεσε πολύ εκεί μέσα.
 
Aπ' αυτά κι απ' αυτά άρχισε το εξής να με βασανίζει: πώς θα μπορούσε να κυλήσει το ασήκωτο εκείνο σκέπασμα πάνω στη λάρνακα; Aσφαλώς, με μοχλούς ή με τακάκια, κατέληξα. Eπομένως, το καπάκι θα μπορούσε να παγιδευτεί και να κυλήσει ακριβώς την ώρα που θα 'μπαινε μέσα το ζευγάρι. Θα 'ρχιζαν, φυσικά, να φωνάζουν, να χτυπούν και να χτυπιούνται, μα τελικά κάποιοι ασφαλώς θα τους άκουγαν και θα 'φερναν ένα γερανό να τους ξεσκεπάσει. Θα δημιουργούνταν έτσι μια εξαιρετικά πρωτότυπη και έξυπνη -να πάρει ο διάβολος- υπόθεση και πολλοί θα 'σπαζαν άδικα των αδίκων το κεφάλι τους να βρούνε τη λύση. Mονάχα αυτοί που θα 'ξεραν απ' τη μυθολογία εκείνο το παγίδευμα του Άρη και της Aφροδίτης απ' τον Ήφαιστο, κάτι θα υποπτεύονταν. Mπορεί, βέβαια, να μην τους άκουγε και κανένας, οπότε εγώ που εκεί κοντά θα παραφύλαγα, θα τηλεφωνούσα στους αρμόδιους να έρθουν να τους βγάλουν. Δε θα τους άφηνα να πάθουν τίποτε, απλώς θα τους βοηθούσα να ζήσουν έντονα κάτι. Ήθελα εξάλλου να ξαναζωντανέψω τη λάρνακα. Nα 'ναι πάλι κλειστή και πάλι με γυμνά νεανικά σώματα μέσα, που θα πετιούνταν όμως με λαχτάρα σε λίγο σα νεκραναστημένα. Σαρκοφάγος να ξαναγίνει επ' ουδενί λόγω θα της επέτρεπα.
 
Aπάνω που ξαναμελετούσα την ένατη ραψωδία της Oδύσσειας κι έλεγα πια με αγαλλίαση να βάλω το σχέδιό μου σε εφαρμογή, άρχισαν τα εγκλήματα του δράκου. Kαι μολονότι δεν πίστεψα όλα εκείνα τα παραμύθια, από πείρα πικρή ανέστειλα αμέσως τις περιπολίες μου στα έρημα και στα σκοτεινά. Tο ίδιο, άλλωστε, θα 'κανε και το ζευγαράκι.
 
Σε λίγο, πήρα των ομματιών μου και ξανάφυγα απ' την πόλη αυτή, όπου αναβλύζει, για μένα τουλάχιστο, σαν το μύρο η αγωνία. Όταν μετά από χρόνια ξαναπέρασα, ο τόπος ήταν αγνώριστος γύρω απ' το παρθεναγωγείο. Γκρεμίστηκαν τα πάντα κι απλώθηκε κι εκεί η λεγόμενη διεθνής έκθεση. Eίναι, μάλιστα, καθώς υπολογίζω, ένα από τα πιο φωτισμένα σημεία της το στενάκι εκείνο. Όσο για τη σαρκοφάγο την ξαναβρήκα προχτές, όχι χωρίς συγκίνηση, στον κήπο του μουσείου. Mου φάνηκε θλιβερή, σα να ξανάγινε τάφος.
 
(από το “H Σαρκοφάγος”, Kέδρος 1972)
 
ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ

Γιώργος Ιωάννου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ (1927-1985)Καθώς η Θεσσαλονίκη είναι ιδιαίτερα επίκαιρη, αναφερόμαστε στο Γιώργο Ιωάννου (ψευδώνυμο του Γιώργου Σορολόπη), ένα συγγραφέα που άντλησε το αφηγηματικό του υλικό από την πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, καταγράφοντας με ακρίβεια το καθημερινό και ξεχασμένο της πρόσωπο.
 
Ο Γ. Ιωάννου (1927-1985), καταγόμενος από προσφυγική οικογένεια της Αν. Θράκης, γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. και από το 1960 εργάστηκε στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Ταυτόχρονα αποκαλύπτει το ταλέντο του, το ποιητικό κατ’ αρχάς, με τις συλλογές Ηλιοτρόπια (1954) και Τα χίλια δέντρα (1963) και τη συνεργασία με το περιοδικό Διαγώνιος.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 στρέφεται στην πεζογραφία, η Διαγώνιος φιλοξενεί τα πρώτα του διηγήματα και ακολουθούν οι συλλογές: Για ένα φιλότιμο (1964), Η Σαρκοφάγος (1971) και Η μόνη κληρονομιά (1974).

Η πεζογραφική του διαδρομή συνεχίστηκε με επιτυχία με τις συλλογές: Το δικό μας αίμα (1978, Α΄ Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας), Επιτάφιος Θρήνος και Κοιτάσματα (1980), Εφήβων και μη, Εύφλεκτη χώρα και Καταπακτή (1982). Η πορεία του κλείνει ένα χρόνο πριν το θάνατό του με τη συλλογή Η πρωτεύουσα των προσφύγων.

Η Θεσσαλονίκη είναι κυρίως το σκηνικό της πνευματικής περιπλάνησης του Ιωάννου, όπου ζωντανεύουν τα παιδικά χρόνια, η Κατοχή, οι μεταπολεμικές περιπέτειες, οι ξεχασμένες γειτονιές με τους ανθρώπους τους. Ταυτόχρονα καταδύεται στο παρελθόν και περιπλανάται στα μονοπάτια της ατομικής και συλλογικής μνήμης.

Ιδιαίτερος είναι και ο τρόπος γραφής του: ο κεντρικός μύθος χάνεται και παραμερίζεται, τα αφηγήματά του συντίθενται από περιστατικά όπου κυριαρχούν ασήμαντα, πολλές φορές, πρόσωπα, ο αναγνώστης αισθάνεται το συγγραφέα να του ψιθυρίζει τα βιώματά του και χαμογελάει με τις λεπτές παρατηρήσεις του και το υφέρπον χιούμορ του.

10/9/10

Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας

"...Την πρώτη της δημόσια εμφάνιση κάνει το ερχόμενο Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου- σημαδιακή ημέρα- η νεοσύστατη Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (ΕΛΣΑΛ)। Τέσσερα μέλη της- οι Τιτίνα Δανέλλη, Τεύκρος Μιχαηλίδης,Δημήτρης Μαμαλούκας, Γιάννης Ράγκος- θα συζητήσουν στις 20।00 το θέμα «Η αστυνομική λογοτεχνία στην Ελλάδα σήμερα» στο πλαίσιο του 39ου Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο। Τα μέλη της είναι ήδη 25। Εκτός από τους προαναφερθέντες,υπάρχουν αρκετοί γνωστοί εκπρόσωποι του είδους όπως οι Ανδρέας Αποστολίδης, Σέργιος Γκάκας, Αθηνά Κακούρη, Φώντας Λάδης, Πέτρος Μαρτινίδης, Αργύρης Παυλιώτης, Χρύσα Σπυροπούλου, Φίλιππος Φιλίππου.
Οι συγκεντρώσεις τους είναι τακτικές- σε καφενείο του κέντρου- και έχουν πάθος। Ακόμα πιο τακτική και πυκνή είναι η εσωτερική ηλεκτρονική αλληλογραφία. Οι περισσότεροι το έχουν πάρει ζεστά και φαίνεται ότι κάτι θετικό θα βγει από αυτή την κίνηση που έχει ως μόνο σκοπό την προώθηση του αστυνομικού στην Ελλάδα. Περισσότεροι από τους μισούς είναι σχετικά καινούργιοι στο είδος. Κάτι φυσικό, αφού το αστυνομικό ήταν μέχρι πρόσφατα περιθωριοποιημένο και οι έλληνες συγγραφείς που ασχολούνταν συστηματικά με αυτό ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα.
Πριν καλά καλά ξεκινήσει τη δράση της, η ΕΛΣΑΛ πιστώνεται κάτι σημαντικό: κατέγραψε, κάτι που γίνεται για πρώτη φορά, όλη τη βιβλιογραφία του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος της τελευταίας τριακονταετίας και μάλιστα συνεχίζει την έρευνα προς τα πίσω στον χρόνο. Η εργασία- μεγάλη η συνεισφορά σε αυτήν του Φίλιππου Φιλίππου - περιλαμβάνει, επίσης, μελέτες και αφιερώματα εντύπωνστο αστυνομικό μυθιστόρημα. "
Από την εφηερίδα "Τα Νέα"

9/9/10

Ο κόσμος της ανάγνωσης

Ταυτόχρονα με το άνοιγμα των σχολείων, τη Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου, ανοίγει τις πύλες του και ο «Μικρός Αναγνώστης»www.mikrosanagnostis.gr, ο κόμβος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου για παιδιά και εφήβους

1/9/10

Κική Δημουλά, Βροχή επιστροφής

Εγώ, όταν θα μεγαλώσω
θα γίνω Σεπτέβρης, έλεγε ο Αύγουστος

Έβρεξε δω λιγάκι.
Δοκιμαστικά σαν έλεγχος
αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις.
Όπως χτυπάνε κάθε τόσο ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά,
αν λειτουργεί καλά ο τρόμος του πολέμου.
Ελάχιστη βροχή,
ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του
το χώμα τη σταγόνα
-καθώς δοκιμαστής κρασιών-
μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά
παραπονιάρα να τριφτεί πάνω στα περιβόλια.

Δέναν οι παραθεριστές
στις σχάρες των αυτοκινήτων την Αθήνα,
μαρσάραν τις βαλίτσες τους και φεύγαν.
Πεθαίναν απ’ τη ζήλια τους τα σπίτια
κοιτώντας τα τροχόσπιτα
στην Εθνική Οδό του Σεπτεμβρίου.
Απ’ τ’ ανοιχτά παραθυράκια τους,
μικρά όσο ένα σάντουιτς ματιάς,
κουρτινάκια φτερακίζαν κατά έξω,
νάιλον γλάροι εμπριμέ, δεμένοι.
Λοξά στημένη νανούριζε τα τέλια της
μια κιθάρα ηλιοκαμένη.

Ευτυχώς βελτιώθηκε
το βιοτικό επίπεδο της βάρκας.
Γίνανε βάρκες κατοικίδιες-
αστυφιλία των σκαριών.
Αστραφτερές, εξωλέμβιες,
πάνω στα τρέιλερ κουρνιασμένες,
ακολουθούν τ’ αφεντικά τους,
σκυλάκια ράτσας
χωρίς καθόλου τρίχωμα θαλάσσης.
Γαύροι πηδάνε κατά πάνω,
μια τελευταία ασημένια περιέργεια.

Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά
γι’ αυτό το "προς το τέλος".
Αν έχει ξαστεριά
θα πιει κάποιο παυσίπονο αστέρι.

Εγώ θα μείνω ακόμα λίγο.
Μήπως και ξαναβρέξει.
Να σε ξεπλύνω λίγο.
Είσαι μες την αλμύρα και τ’ αλάτια
από τότε που ήμουνα θάλασσα.
Από τη συλλογή "Το τελευταίο σώμα μου"
(C) ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ
Κάδμου 7 & Δαιδάλου
Λιβαδειά 32100
τηλ. 22610.89970
fax 22610.81028