Γιώργος Ιωάννου

Καθώς η Θεσσαλονίκη είναι ιδιαίτερα επίκαιρη, αναφερόμαστε στο Γιώργο Ιωάννου (ψευδώνυμο του Γιώργου Σορολόπη), ένα συγγραφέα που άντλησε το αφηγηματικό του υλικό από την πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, καταγράφοντας με ακρίβεια το καθημερινό και ξεχασμένο της πρόσωπο.

 

Ο Γ. Ιωάννου (1927-1985), καταγόμενος από προσφυγική οικογένεια της Αν. Θράκης, γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. και από το 1960 εργάστηκε στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Ταυτόχρονα αποκαλύπτει το ταλέντο του, το ποιητικό κατ’ αρχάς, με τις συλλογές Ηλιοτρόπια (1954) και Τα χίλια δέντρα (1963) και τη συνεργασία με το περιοδικό Διαγώνιος.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 στρέφεται στην πεζογραφία, η Διαγώνιος φιλοξενεί τα πρώτα του διηγήματα και ακολουθούν οι συλλογές: Για ένα φιλότιμο (1964), Η Σαρκοφάγος (1971) και Η μόνη κληρονομιά (1974).

Η πεζογραφική του διαδρομή συνεχίστηκε με επιτυχία με τις συλλογές: Το δικό μας αίμα (1978, Α΄ Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας), Επιτάφιος Θρήνος και Κοιτάσματα (1980), Εφήβων και μη, Εύφλεκτη χώρα και Καταπακτή (1982). Η πορεία του κλείνει ένα χρόνο πριν το θάνατό του με τη συλλογή Η πρωτεύουσα των προσφύγων.

Η Θεσσαλονίκη είναι κυρίως το σκηνικό της πνευματικής περιπλάνησης του Ιωάννου, όπου ζωντανεύουν τα παιδικά χρόνια, η Κατοχή, οι μεταπολεμικές περιπέτειες, οι ξεχασμένες γειτονιές με τους ανθρώπους τους. Ταυτόχρονα καταδύεται στο παρελθόν και περιπλανάται στα μονοπάτια της ατομικής και συλλογικής μνήμης.

Ιδιαίτερος είναι και ο τρόπος γραφής του: ο κεντρικός μύθος χάνεται και παραμερίζεται, τα αφηγήματά του συντίθενται από περιστατικά όπου κυριαρχούν ασήμαντα, πολλές φορές, πρόσωπα, ο αναγνώστης αισθάνεται το συγγραφέα να του ψιθυρίζει τα βιώματά του και χαμογελάει με τις λεπτές παρατηρήσεις του και το υφέρπον χιούμορ του.