31/10/08

Θαυμαστές του Καζαντζάκη και στο Ιράκ

image Άλλο ένα νέο μέλος, αυτή τη φορά από το Ιράκ, καλωσόρισε στους κόλπους της η Διεθνής Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη. Πρόκειται για τον καθηγητή Mohsen Ahmad Omer, προϊστάμενο του Τμήματος Γαλλικής Φιλολογίας του πανεπιστήμιου Salahaddin, στην πόλη Ερμπίλ.

«Ο καθηγητής Omar, θαυμαστής του έργου του Καζαντζάκη, ενημέρωσε ότι στο Ιράκ έχουν δημοσιευθεί σειρά έργων του μεγάλου μας συγγραφέα, που έχουν μεταφραστεί στα κουρδικά», επεσήμανε ο πρόεδρος της Εταιρείας Γιώργος Στασινάκης. Μεταξύ άλλων έχουν δημοσιευτεί ο «Αλέξης Ζορμπάς», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Ο τελευταίος πειρασμός», «Αναφορά στον Γκρέκο», «Ο φτωχούλης του Θεού» κ.ά.

Εν τω μεταξύ, την Πέμπτη, 30 Οκτωβρίου, ο κ. Στασινάκης θα μιλήσει στην πρώτη εκδήλωση που διοργανώνει το νεοσύστατο Τμήμα της Εταιρείας στη Νότια Κορέα. Ο πρόεδρος του Τμήματος, καθηγητής πανεπιστημίου Jaewon Yu, διοργανώνει συμπόσιο με θέμα τις διάφορες όψεις του έργου του μεγάλου Έλληνα στοχαστή και συγγραφέα. Το συμπόσιο τελεί υπό την αιγίδα της ελληνικής πρεσβείας και διοργανώνεται σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο Hankuk. Στη συνέχεια ο κ. Στασινάκης θα επισκεφθεί την Αυστραλία, όπου θα δώσει σειρά ομιλιών στο Σίδνεϊ, τη Μελβούρνη και την Αδελαϊδα.

Σημειώνεται, ότι η Διεθνής Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, που φέτος συμπληρώνει 20 χρόνια συνεχούς δράσης, αναπτύσσει δραστηριότητες σε 107 χώρες και μετράει πάνω από 4.000 μέλη, ελληνικής και μη καταγωγής. Οι ένθερμοι αυτοί λάτρεις του έργου του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα συμβάλλουν στην προώθηση του έργου του σε πανεπιστήμια της Ασίας, Αφρικής, της Αμερικής, της Ευρώπης και της Ωκεανίας, αλλά και στην ενθάρρυνση σπουδαστών να κάνουν διατριβές για τον Καζαντζάκη.

[via]

29/10/08

Συμπόσιο γνωριμίας του Δημοσθένη Βουτυρά

Δεν έχει ξεχαστεί ο συγγραφέας Δημοσθένης Βουτυράς. Συμπληρώνονται φέτος 50 χρόνια από τον θάνατό του και μια ομάδα φίλων του ίδρυσε την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Παραρλάμα», με σκοπό να αναδείξει το έργο του και να συνεχίσει την έκδοση των Απάντων του.

«Το έργο του καλύπτει το πρώτο μισό του 20ού αιώνα και υπήρξε μια τοιχογραφία της, μετασχηματιζόμενης Ελλάδας, από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 μέχρι την Κατοχή και την Αντίσταση», έγραφαν τον περασμένο Ιούνιο 30 κριτικοί, καλλιτέχνες και συγγραφείς στην έκκλησή τους για τη συνέχιση της έκδοσης των Απάντων.

Ως πρώτο βήμα η Εταιρεία «Παραρλάμα» διοργανώνει ένα διήμερο συμπόσιο γνωριμίας με τα διηγήματά του, στις 26 και 27 Νοεμβρίου. Πληροφορίες για τους ενδιαφερόμενους στο περιοδικό «Διαβάζω», τηλ. 210-33.88.008.

[via]

imageΟ Δημοσθένης Βουτυράς (1872-1958), γιος του συμβολαιογράφου Νικολάου Βουτυρά και της Θεώνης το γένος Παπαδή γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια και ο πατέρας του εργαζόταν ως δάσκαλος. Μετά από μερικά χρόνια εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά, όπου ο πατέρας του διορίστηκε ως συμβολαιογράφος. Εκεί τέλειωσε το Δημοτικό και ξεκίνησε τη φοίτησή του στο Γυμνάσιο, την οποία όμως διέκοψε, καθώς παρουσίασε κρίσεις επιληψίας. Η ιδιαιτερότητά του προκάλεσε την υπερπροστατευτικότητα των γονιών του και έτσι πέρασε τα εφηβικά χρόνια χωρίς στερήσεις. Παρακολούθησε μαθήματα μουσικής, ξιφασκίας, γράφτηκε στη Σχολή Μαχαιριάδη, τα διέκοψε όλα όμως λόγω της ιδιοσυγκρασίας του. Το 1900 πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση στο χώρο των γραμμάτων δημοσιεύοντας ένα άρθρο στην καθαρεύουσα στο περιοδικό του Πειραιά Χρονογράφος και ένα στο Περιοδικόν μας του Γεράσιμου Βώκου (με τον οποίο ακολούθησε σταθερή συνεργασία). Γύρω στο 1902 ο πατέρας του εγκατέλειψε την εργασία του και ασχολήθηκε με οικοδομικές επιχειρήσεις. Στο εργοστάσιο σιδηρουργίας που έχτισε εργάστηκε αρχικά και ο Δημοσθένης. Στην περίοδο αυτή τοποθετείται η δημοσίευση του διηγήματος Ο Λαγκάς που έγινε δεκτό με επαινετικά σχόλια από τον Παλαμά και τον Ξενόπουλο (1903). Ακολούθησαν νέες δημοσιεύσεις έργων του σε λογοτεχνικά περιοδικά, μεταξύ άλλων και στα Παναθήναια. Γύρω στο 1904 παντρεύτηκε τη Μπετίνα Φέξη, με την οποία απέκτησε μερικά χρόνια αργότερα δυο κόρες. Η ζωή του άλλαξε δραματικά μετά την οικονομική καταστροφή και την αυτοκτονία του πατέρα του το 1905. Προσπάθησε να αναλάβει τη συνέχιση της επιχείρησης, απέτυχε όμως και την οδήγησε στην ολοκληρωτική πτώχευση. Δυο χρόνια αργότερα μετακόμισε με τη σύζυγό του στο Κουκάκι και στράφηκε στην επαγγελματική πεζογραφία, πουλώντας διηγήματα σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής. Η καταξίωσή του ως πεζογράφου προήλθε αρχικά από τον ελληνισμό της Διασποράς, συγκεκριμένα από την Αλεξάνδρεια. Μετά το 1920 άρχισε να γίνεται γνωστός και στην Αθήνα. Η πορεία του ήταν ανοδική και μέχρι το 1923, οπότε τιμήθηκε με το Αριστείο των γραμμάτων και των Τεχνών, είχαν τυπωθεί ήδη δέκα βιβλία του. Λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής του ανέχειας ασχολήθηκε επίσης με τη συγγραφή σχολικών συγγραμμάτων σε συνεργασία με τον Μ.Παπαμιχαήλ, η προσπάθεια όμως ναυάγησε καθώς το αναγνωστικό της τρίτης δημοτικού που ολοκλήρωσαν καταργήθηκε από τη δικτατορία του Παγκάλου. Συνέχισε να ζει από τη συγγραφή και το 1931 τιμήθηκε με το Αριστείο του Δήμου Πειραιώς. Λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου από την Ιταλία πρόλαβε να γιορτάσει τα σαράντα χρόνια της λογοτεχνικής του δράσης στην ταβέρνα Μπογράκου στην Κυψέλη, όπου σύχναζε. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής τάχθηκε υπέρ της Αντίστασης. Μετά το τέλος του Εμφυλίου, σε ηλικία 80 χρόνων δημοσίευσε το Αργό Ξημέρωμα. Ως το θάνατό του έζησε κατάκοιτος, φτωχός και παραγνωρισμένος από την κρατική εξουσία (η Ακαδημία Αθηνών αρνήθηκε την πρόταση για υποψηφιότητά του σε δυο συνεχείς εκλογές). Πέθανε το 1954. Το πεζογραφικό έργο του Βουτυρά, σχεδόν αποκλειστικά διηγηματικό, εντάσσεται στο πλαίσιο του κοινωνικού ρεαλισμού και οριοθετεί το πέρασμα από την ηθογραφία στην αστική πεζογραφία. Ως μόνιμο θέμα του κυριαρχεί η ζωή των περιθωριακών (λούμπεν) ομάδων της Αθήνας και του Πειραιά. Έχοντας ζήσει κοντά τους ο Βουτυράς περιέγραψε τη ζωή και την ψυχοσύνθεσή τους με έντονα ζοφερά χρώματα και καταθλιπτικό ύφος, παρουσιάζοντας ωστόσο και μια τάση προς την ουτοπία. Παράλληλα απεικόνισε την άρνηση των ομάδων αυτών να ενταχτούν στην οργανωμένη κοινωνία, άρνηση η οποία αποτυπώθηκε και στην άναρχη δομή των έργων του, σε κάποια από τα οποία συναντούμε επίσης στοιχεία μεταφυσικής και επιστημονικής φαντασίας, τα οποία λειτουργούν συμβολικά. Για αναλυτικότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημοσθένη Βουτυρά βλ. Βασαρδάνη Βέρα, «Δημοσθένης Βουτυράς», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Ι΄ (1900-1914), σ.280-322. Αθήνα, Σοκόλης, 1997, Ζήρας Αλέξ., «Βουτυράς Δημοσθένης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 2. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984, Πολιτάρχης Γ.Μ., «Βουτυράς Δημοσθένης», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας4. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Τσοκόπουλος Βάσιας, «Χρονικό της ζωής του Δημοσθένη Βουτυρά», Δημοσθένης Βουτυράς· ΆπανταΑ΄, σ.9-50. Αθήνα, Δελφίνι, 1994. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

27/10/08

Αλλο καλό βιβλίο, άλλο καλή TV

Το λογοτεχνικό βιβλίο δεν έχει ανάγκη τα σίριαλ για να καταξιωθεί και να αγαπηθεί. Αλλοι παράγοντες (οικονομικοί, εκπαιδευτικοί, ευρύτεροι πολιτισμικοί) παίζουν πολύ πιο καθοριστικό ρόλο στη διάδοσή του. Ωστόσο, η τηλεόραση έχει ανάγκη τη λογοτεχνία, όχι για να επιμορφώσει και να εξευγενίσει τους τηλεθεατές, αλλά γιατί το βιβλίο μπορεί να σταθεί η αφορμή για να γραφτούν καλά σενάρια, για να παραχθεί καλή τηλεόραση, όπως συνέβη πέρυσι με το «10» και ελπίζουμε ότι θα επαναληφθεί φέτος με τα «Ματωμένα χώματα».

Αν συγκεντρώναμε και παρακολουθούσαμε όλες τις ελληνικές σειρές, από τον «Χριστό ξανασταυρώνεται» του 1975 μέχρι σήμερα, που έχουν στηριχτεί σε κάποιο μυθιστόρημα, δεν θα μαθαίναμε πολλά για την ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, αλλά θα σχηματίζαμε μια αρκετά διαφωτιστική εικόνα για την πορεία της ελληνικής τηλεόρασης, για την τεχνολογική της εξέλιξη στους τομείς της σκηνοθεσίας, της ερμηνείας, της φωτογραφίας, των κοστουμιών και των σκηνικών, της μουσικής, της ίδιας της μυθοπλασίας.

Ας μην περιμένουμε από τα σίριαλ να είναι «πιστά» στο πρωτότυπο. Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος μπορούν να αλλάζουν τον τόπο και τον χρόνο, να καταργούν χαρακτήρες του βιβλίου και να εισάγουν άλλους, να συμπυκνώνουν χρονικές περιόδους, να αξιοποιούν το μοντάζ, την αργή κίνηση, το close-up, τη διαιρεμένη οθόνη (split screen) για να δημιουργήσουν ένταση, να προκαλέσουν συγκίνηση και να περιγράψουν σχέσεις και καταστάσεις με διαφορετικούς αλλά όχι λιγότερο εύγλωττους τρόπους από ό, τι ο πεζός λόγος. Κάθε μεταφορά ενός λογοτεχνικού βιβλίου για καλό; Οχι, αφού πολλές τέτοιες απόπειρες απέτυχαν όχι γιατί «πρόδωσαν» το βιβλίο, αλλά γιατί δεν συμμορφώθηκαν με τους κανόνες της τηλεοπτικής αφήγησης ή δεν είχαν τη δύναμη να ορίσουν νέους ή γιατί το ίδιο το βιβλίο δεν μπορούσε να «μεταφραστεί» στη γλώσσα των εικόνων. Ομως, το πεδίο παραμένει ανοιχτό. Η «Λυγερή» και η «Τρισεύγενη» ζουν ανάμεσά μας και θα μπορούσαν να αποκτήσουν σύγχρονη τηλεοπτική λαλιά αρκεί κανείς να έχει μάτια να τις δει και δύναμη να τις αλλάξει κρατώντας την ουσία τους και όχι την παλιά μορφή τους.

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

25/10/08

Από 23 έως 26 Ιανουαρίου 2009 η 2η Έκθεση Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου

Οι αφίσες της έκθεσης

Με κεντρικό θέμα Όνειρα και εφιάλτες, και τιμώμενη χώρα το Ηνωμένο Βασίλειο, διοργανώνεται για δεύτερη φορά από το υπουργείο Πολιτισμού και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), η Έκθεση Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου. Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί από 23 έως 26 Ιανουαρίου 2009 στις εγκαταστάσεις της ΗELEXPO, στο Μαρούσι.

Στις τέσσερις μέρες λειτουργίας της έκθεσης, τα μικρά αλλά και τα μεγαλύτερα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να αγκαλιάσουν το βιβλίο και να ταξιδέψουν στον υπέροχο κόσμο της παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας.

Μια μαγική συνάντηση που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον των νέων, θα διευρύνει τους ορίζοντές τους σε ό,τι αφορά το βιβλίο και θα προσελκύσει νέους αναγνώστες. Όλα αυτά σε μια λαμπερή γιορτινή ατμόσφαιρα για μικρούς και μεγάλους.

Κατά τη 2η Έκθεση Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά τη βιβλιοπαραγωγή της τιμώμενης χώρας και να παρακολουθήσουν το πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα που θα σχεδιαστεί σε συνεργασία με το ΕΚΕΒΙ.

Επίσης, έχει σχεδιαστεί ένα πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα, με παιδικές παραστάσεις, συναντήσεις με αγαπημένους συγγραφείς και εικονογράφους, θεατρικά και μουσικά δρώμενα, εκθέσεις, εργαστήρια για μικρούς και μεγάλους, ημερίδες φιλαναγνωσίας, καθώς και προβολές ταινιών μικρού μήκους για παιδιά και νέους (Camera Zizanio) από το Διεθνές Φεστιβάλ Ολυμπίας.

Η έκθεση θα λειτουργεί καθημερινά, από τις 9 το πρωί ώς τις 8 το βράδυ.

[via]

Η ξεχασμένη «Κάρμεν» του Καραγάτση

  Η «Κάρμεν» του Μ. Καραγάτση, έργο ξεχασμένο imageπάνω από μισό αιώνα σε ιδιωτικά αρχεία, γνωστό μόνο ως θεατρική αναφορά αλλά άγνωστο στο ευρύ κοινό, μπαίνει για πρώτη φορά στο μικροσκόπιο της φιλολογικής έρευνας. Το ανέκδοτο θεατρικό έργο, έφερε πρόσφατα στην επιφάνεια «Ο Καραγάτσης της Αμαρτίας και της Αγιοσύνης» - η ομότιτλη εκδήλωση λόγου των Δημητρίων για τα 100 χρόνια του συγγραφέα από τη γέννησή του.

Στο «Κοτοπούλη»

Το αυτοτελές θεατρικό κείμενο, δακτυλογραφημένο σε 90 σελίδες, εντόπισε ο καθηγητής Συγκριτικής Γραμματολογογίας στο τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ, Γιώργος Φρέρης, όταν διδάσκοντας τον μύθο της μοιραίας γυναίκας στη νεότερη λογοτεχνία, αναζήτησε την «Κάρμεν» του Καραγάτση για να μελετήσει τα λογοτεχνικά στοιχεία του συγγραφέα σ’ ένα θεατρικό έργο και την εξέλιξη των λογοτεχνικών του μύθων μέσα από αυτό. Γράφτηκε το 1948, ανέβηκε την ίδια χρονιά για λίγες μόνο παραστάσεις στο θέατρο Κοτοπούλη σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη με τη Νανά Σκιαδά στον ομώνυμο ρόλο της φλογερής πρωταγωνίστριας, αλλά κατέβηκε με αρνητικές κριτικές για να μείνει έκτοτε καταχωνιασμένο και αδημοσίευτο.

«Αν και ο ίδιος ο συγγραφέας δεν εκτίμησε ποτέ αυτό το έργο, το μεγάλο ενδιαφέρον της συγγραφής του βρίσκεται στην πρώτη λογοτεχνική “μίμηση” που διαθέτουμε σε επίπεδο λογοτεχνίας της νουβέλας του Προσπέρ Μεριμέ. Παρ’ όλο που ο μύθος της Κάρμεν είναι γνωστός για τη μεταφορά του στην όπερα και στον κινηματογράφο, δεν υπάρχει μια επεξεργασία του ίδιου θέματος στη λογοτεχνία παρά μόνο από τον Καραγάτση. Κι εκεί βρίσκεται η πρωτοτυπία του», εξηγεί ο κ. Φρέρης στην «Κ».

Το έργο, πλούσιο σε σκηνές (είκοσι συνολικά) και σε πρόσωπα, με έντονα την «κινηματογραφική ζύγιση» και γρήγορη διήγηση, εξελίσσεται σ’ ένα διαφορετικό χώρο με χαρακτηριστικό στοιχείο το φαινόμενο του θεάτρου μέσα στο θέατρο. «Σε σχέση με το αρχέτυπο, η Κάρμεν-η χιτάνα, του Καραγάτση, δείχνει ότι πέρα από τη λογική υπάρχουν στοιχεία τα οποία καθορίζουν τη μοίρα του ανθρώπου, αυτό που ονομάζει ριζικό. Αν ο Μεριμέ προσφέρει μια εν μέρει λογική εξήγηση στη συμπεριφορά της ηρωίδας του, ο Καραγάτσης δίνει μεγάλη σημασία στο ένστικτο, δηλαδή στη λίμπιντο, διότι στο διάστημα αυτό μεσολάβησε ο Φρόιντ. Ταυτόχρονα προσθέτει στοιχεία της θρησκείας», επισημαίνει ο κ. Φρέρης.

Ηρωίδα με πάθος

Το έργο εξελίσσεται σε δύο δράσεις. Στην πρώτη, το αυτοκρατορικό ζεύγος της Γαλλίας παρακολουθεί την ανάγνωση της νουβέλας του Μεριμέ από τον ίδιο τον συγγραφέα και σε δεύτερο πλάνο - στην κύρια δράση εξιστορούνται επί σκηνής όλα τα περιστατικά της νουβέλας. Κάθε τόσο ο Μεριμέ που διαβάζει το υπό έκδοση διήγημά του σχολιάζει με το αυτοκρατορικό ζεύγος τη συμπεριφορά της Κάρμεν.

«Στην ουσία ο Μεριμέ είναι ο Καραγάτσης που σχολιάζει τη συμπεριφερά της ηρωίδας του», διευκρινίζει ο κ. Φρέρης. «Δεν κρίνω τη θεατρική αξία του κειμένου, ωστόσο από λογοτεχνικής πλευράς είναι ένα ακόμη έργο στο οποίο ο μυθιστοριογράφος φέρνει τους ήρωές του απέναντι στο πάθος και στον έρωτα αντιμετωπίζοντας τον θάνατο ως εξιλέωση. Γιατί, αν ληφθεί υπ’ οψιν η τριλογία (Συνταγματάρχης Λιάπκιν, Χίμαιρα, Γιούγκερμαν) που προηγήθηκε παρουσιάζοντας τρεις ξένους να μην μπορούν να προσαρμοστούν στην ελληνική πραγματικότητα και ιδιοσυγκρασία, έτσι και στην Κάρμεν μια ξένη, μια χιτάνα - τσιγγάνα δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο μεσογειακό κλίμα κι αποδέχεται τον θάνατο ως ριζικό».

Της Γιωτας Μυρτσιωτη

23/10/08

Βιβλιοθήκες: λαβύρινθοι δίχως μίτο

Ο συγγραφέας της νουβέλας «Το χάρτινο σπίτι» Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες σήμερα στην Αθήνα

Ο Ντομίνγκες στη νουβέλα του ξεκινάει από τον Τζόζεφ Κόνραντ για να καταλήξει στον μεγάλο συμπατριώτη του Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Δεν σου παίρνει περισσότερες από δύο ώρες - άντε τρεις- για να το διαβάσεις. Κι όταν το κλείνεις, σου αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία για το μάταιον της βιβλιοφαγίας, όταν καταντάει βιβλιομανία. Τη νουβέλα «Το χάρτινο σπίτι» (μτφρ. Λένα Φραγκοπούλου, «Πατάκης») υπογράφει ο 53χρονος Αργεντινός συγγραφέας Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες, ο οποίος από το 1989 ζει στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης. Προσκεκλημένος των εκδόσεων «Πατάκη», σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Θερβάντες, μιλά απόψε στις 7, στο «Βιβλιοπωλείο Πατάκη» (Ακαδημίας 65). Τον παρουσιάζει ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης.

image Το βιβλίο ξεκινάει με τον θάνατο μιας καθηγήτριας πανεπιστημίου, η οποία έχει ειδικευτεί στις επιδράσεις της αγγλόφωνης λογοτεχνίας στην ισπανόφωνη. Εκτυλίσσεται ως ένα ταξίδι στις συνήθειες ενός φανατικού βιβλιόφιλου, ο οποίος στο τέλος θα τρελαθεί, φτιάχνοντας μια καλύβα από βιβλία στην εκβολή του ποταμού Ρίο ντε λα Πλάτα της Ουραγουάης, που εκβάλλει στον Ατλαντικό ωκεανό.

Η νουβέλα του Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες ίσως να μη γίνει κλασικό ανάγνωσμα, παραμένει όμως προσγειωμένη στα όρια της ανάγνωσης, που σέβεται τον αναγνώστη. Του θέτει το αδύναμον του διαβήματος μιας βιβλιοθήκης, που διαρκώς εμπλουτίζεται, για να χωρέσει, ει δυνατόν, όλα τα βιβλία του κόσμου.

Το βιβλίο που λύνει και δένει τη δράση του «Χάρτινου σπιτιού» είναι το μυθιστόρημα «Η γραμμή σκιάς» του Τζόζεφ Κόνραντ, στο οποίο κυριαρχεί η αναζήτηση μιας αινιγματικής προσωπικότητας. Εν τούτοις, ο Αργεντινός συγγραφέας δεν κρύβει την αγάπη του για τον μεγάλο συμπατριώτη του Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Εξ ου και δεν είναι τυχαίο ότι παίζει, με αυτοσαρκασμό και χιούμορ, με τις έννοιες του χρόνου, της μνήμης, της ταυτότητας, της βιβλιοθήκης. Η βιβλιοθήκη είναι ένας δεύτερος κόσμος μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας: δημιουργεί λαβυρίνθους, στους οποίους χάνεται ακόμη και ο ιδιοκτήτης των βιβλίων, γιατί εδώ δεν έχει Μινώταυρους και Αριάδνες.

[via]

21/10/08

«ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ» του Στρατή Δούκα

Γιατί όχι «Η ιστορία του αιχμαλώτου» ; Ίσως επειδή το ανθρώπινο δράμα της αιχμαλωσίας επαναλαμβάνεται σταθερά και δεν τοποθετείται σε συγκεκριμένες χωροχρονικές συντεταγμένες… Ίσως επειδή ο πόνος, ως αναπότρεπτο παράγωγο του πολέμου, συνιστά κοινό μερίδιο της ανθρωπότητας, απαράγραπτο φόρο για τη βίαιη ροπή της φύσης μας.

Το έργο «Ιστορία ενός αιχμαλώτου» του Στρατή Δούκα μέσα από τον υπόκωφο αχό της Μικρασιατικής εκστρατείας παρουσιάζει με καθηλωτική μετριοπάθεια το φυσικό, ηθικό και ψυχικό ευτελισμό ενός ανθρώπου, που δεν αξιώνει μια θέση μεταξύ των ηρώων, απλώς μια θέση μεταξύ των ζωντανών…

Ακριβώς αυτή η αντιηρωική διάσταση του πρωταγωνιστή είναι που υπογραμμίζει ότι ο πόλεμος δεν είναι ούτε έπος ούτε πανηγύρι αλλά απαθλίωση και εκδήλωση αρχέγονων ενστίκτων: του αυτάρεσκου σαδισμού του νικητή από τη μια και του ορμέμφυτου της επιβίωσης του διωκόμενου από την άλλη. Έτσι, η εξαίρετη αυτή αφήγηση του Στρατή Δούκα μετουσιώνεται σε ένα σιωπηλό φιλειρηνικό μανιφέστο, σε μια ήρεμη πρόσκληση συναδέλφωσης και παράλληλα σε ένα αίτημα μνήμης: ιστορικής και λαϊκής. « Η μνήμη είν’ ένα ωραίο καθήκον μέσα στη ζωή » λέει ο ίδιος, καθώς νιώθει πως το έργο του συνιστά ένα « Λαϊκό λουλούδι του Λόγου », που αξίζει να διαφυλαχθεί από τη διαβρωτική επίδραση του χρόνου.

Και πράγματι, η γλώσσα του Αιχμαλώτου βλασταίνει –άμεση, ζωντανή, ρέουσα– μέσα από τα μικρασιατικά χώματα. « Από τις πρώτες αράδες αρχίζεις ν’ ακούς τα μικρασιατικά ελληνικά. Όχι ιδιωματικά στο λεξιλόγιο αλλά στη σύνταξη κάπως…» θα γράψει ο Γιώργος Ιωάννου.

Το λακωνικό ύφος, με τον πυκνό και αστόλιστο λόγο, η έλλειψη σχολιασμού και συναισθηματικών εξάρσεων, η ισόρροπη ανάπτυξη διαλογικών μερών και αφήγησης με άξονα την αρχή της οικονομίας (και της αποφυγής του περιττού), η κλιμακούμενη αγωνία για το τέλος του ήρωα και οι ψυχικές μεταπτώσεις, που γεννά στον αναγνώστη η παρατεινόμενη περιπέτεια του Αιχμαλώτου, η δόμηση της ιστορίας βάσει Αρχής-Μέσης-Τέλους (και μάλιστα τέλους κάθαρσης / απολύτρωσης για όλους) είναι στοιχεία που διεγείρουν την αβίαστη μέθεξη του αναγνώστη, ο οποίος διαπιστώνει –διαισθητικά ή κριτικά– την αρτιότητα του έργου σε πολλά επίπεδα.

Τέλος, η Ιστορία ενός αιχμαλώτου επιφυλάσσει για τον ανυποψίαστο αναγνώστη και μια έκπληξη στην κατακλείδα της. Παρά το ότι συνιστά αφήγηση σε α΄ πρόσωπο αποκλειστικά, δεν αποτελεί αυτοβιογραφία ούτε προσωπική μαρτυρία του Στρατή Δούκα. Βέβαια, το ερώτημα μένει και επιμένει: πού τελειώνει ο Αιχμάλωτος και πού αρχίζει ο Δούκας; Τα όρια είναι δυσδιάκριτα, καθώς ο Δούκας για πενήντα περίπου χρόνια επεξεργαζόταν με πλαστικότητα τον πυρήνα μιας ιστορίας, που προφανώς άγγιξε και στέγασε κάποια βιώματα από τη δική του – εξωτερική ή εσωτερική- πραγματικότητα.

Ας κλείσουμε με μια προσωπική αίσθηση: αυτό που συγκινεί στην «Ιστορία ενός αιχμαλώτου» είναι ότι αντικαθρεφτίζει τις θεμελιώδεις αξίες, που τίμησε ο Στρατής Δούκας με το βίο και την πολυδιάστατη δραστηριότητά του. Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ και ο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ συνιστούν τη συνεπή οπτική γωνία θέασης του έργου, της βιοθεωρίας και της ζωής του Δούκα, λειτουργώντας ταυτόχρονα και ως μια πρόταση για τη δική μας πολιτεία…

Για την ομάδα ανάγνωσης της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς

Κατερίνα Δημόκα

20/10/08

Μυθοπλασία κομμωτηρίου

Οι λίστες ευπωλήτων τού «New York Times Book Review» έχουν διαφοροποιηθεί τον τελευταίο καιρό, προφανώς για να μην μπαίνουν στον ίδιο «στάβλο» οι αμνοί και τα ερίφια. Ετσι δημιουργήθηκαν δύο νέες κατηγορίες, η «Trade Fiction» και η «Mass Market Fiction», που σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσαν να αποδοθούν ως «εμπορική μυθοπλασία» και «μαζική μυθοπλασία». Το κριτήριο που επικρατεί για αυτή τη νέα κατάταξη έρχεται από την αγορά. Δεν έχει όμως σχέση τόσο με τις πωλήσεις όσο με την κατασκευή, δηλαδή μια μυθοπλασία που φτιάχνεται ακολουθώντας κανόνες οι οποίοι υπακούουν σε ένα εκδοτικό μάρκετινγκ. Για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της μόδας που μας έρχεται από το χρεοκοπημένο εν τέλει νεοφιλελεύθερο (δηλαδή νεοσυντηρητικό) λεξιλόγιο, έχουμε μια αυτορρύθμιση, η οποία δεν θα μπορούσε να προέλθει παρά από τη χώρα του εκδοτικού μάρκετινγκ και της εκδοτικής βιομηχανίας.

Στην Ελλάδα κάτω από τις λίστες ευπωλήτων, που τα «Βιβλία» του «Βήματος» καθιέρωσαν, κατατάσσουμε πλέον δικαίους και αδίκους, υψηλή λογοτεχνία και ερωτικά μαντζούνια. Καθώς όμως η «μυθοπλασία κομμωτηρίου», όπως θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε στα καθ' ημάς τον όρο «mass market fiction», μεγαλώνει και ανδρώνεται (καλύτερα: γυναικώνεται) είναι καιρός να σκεφτούμε τη διαφοροποίηση.

Το θέμα είναι βεβαίως διεθνές. Ο εκδότης-επιμελητής του γαλλικού οίκου Gallimard Ζαν-Μαρί Λακλαβτίν, στη «μύτη» και στο αναγνωστικό γούστο του οποίου οφείλουμε μερικές μεγάλες επιτυχίες της γαλλικής λογοτεχνίας των τελευταίων δύο-τριών ετών (Μυριέλ Μπαρμπερί, Τριστάν Γκαρσιά, Καρόλ Μαρτινέζ), κάνει λόγο σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό «Le Nouvel Observateur» για «βιβλία που προκαλούν κάποιους ιριδισμούς στον μιντιακό αφρό, που γρήγορα εξαφανίζονται». Τα μίντια είναι σήμερα ένας άλλος παράγοντας που επηρεάζει το εκδοτικό μάρκετινγκ. Το βιβλίο για να παρουσιαστεί πρέπει να έχει να μας πει μια ιστορία. Μια ιστορία που να είναι όμως έξω από το βιβλίο ή παρά-το-βιβλίο. Αν είναι γραμμένο από μια 29χρονη ταμία σε σουπερμάρκετ μπορεί να έχει μεγαλύτερη τύχη για να προβληθεί σε σχέση με ένα άλλο που είναι γραμμένο από έναν «κανονικό» συγγραφέα. Το περιεχόμενο του βιβλίου, η ποιότητά του δεν μετρούν. Εκείνο που μετράει είναι η δυνατότητα για ένα καλό μιντιακό πακετάρισμα.

Ξαναβρίσκω τον λόγο του Λακλαβτίν: «Είναι αποτέλεσμα του θριάμβου της τηλεόρασης, τόσο ως ιδεολογίας όσο και ως δύναμης διαμόρφωσης των νοοτροπιών. Εχουμε φιλοσόφους που δεν έχουν γράψει ποτέ φιλοσοφία και συγγραφείς που δεν ξέρουν να γράφουν. Μετρούμε την επιτυχία ενός συγγραφέα όχι μόνο με τις πωλήσεις αλλά και με το μέγεθος της φωτογραφίας του στις εφημερίδες. Είναι αυτό που ο Ντεμπόρ αποκαλούσε "το διαρκές παρόν". Ολα τρέχουν γρήγορα και ξεχνιούνται γρήγορα. Οι μιντιακοί συγγραφείς έχουν καταλάβει ότι το σημαντικό δεν είναι να γράφουν αλλά να καταλαμβάνουν το πεδίο. Βλέπουμε να ανεβαίνουν τόσες κάλπικες δόξες. Ο Μολιέρος σήμερα θα είχε πολλή δουλειά».

Στην Ελλάδα μπορεί να μην έχουμε αυτούς τους μιντιακούς συγγραφείς έτσι όπως τους περιγράφει ο Λακλαβτίν. Τηρουμένων των αναλογιών έχουμε όμως και εμείς τους μαϊντανούς μας, αυτούς δηλαδή που δημιουργούν με την παρουσία τους την ψευδαίσθηση της αντιπροσωπευτικότητας στα τηλεοπτικά πάνελ όπου οι μόνιμοι πανελίστες μοιάζουν σαν ενεργούμενα ενός αυτιστικού θιάσου.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ

19/10/08

"Κατηγορώ" του Ορχάν Παμούκ

 ΕRΤ.GR

Ο Νομπελίστας συγγραφέας, Ορχάν Παμούκ, εγκαινιάζοντας την έκθεση βιβλίου στην Φρανκφούρτη, όπου τιμώμενη χώρα είναι φέτος η Τουρκία, κατηγόρησε ανοιχτά την κυβέρνηση της πατρίδας του για λογοκρισία

Παρουσία του Προέδρου της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ, ο Νομπελίστας συγγραφέας, Ορχάν Παμούκ, εγκαινιάζοντας την έκθεση βιβλίου στην Φρανκφούρτη, όπου τιμώμενη χώρα είναι φέτος η Τουρκία, κατηγόρησε ανοιχτά την κυβέρνηση της πατρίδας του για λογοκρισία. Απεκάλυψε μάλιστα, προσπάθεια φίμωσής του στο διαδίκτυο. Ο Γκιούλ παραδέχθηκε ότι υπάρχουν προβλήματα, αλλά υποστήριξε ότι έχουν γίνει μεγάλα βήματα εκσυγχρονισμού.

Πολιτική νότα προσέδωσε στα εγκαίνια της 60ης έκθεσης βιβλίου της Φρανκφούρτης ο Ορχάν Παμούκ. Ο νομπελίστας Τούρκος συγγραφέας στην ομιλία του ενώπιον του Προέδρου της Τουρκίας έθεσε θέμα ελευθερίας της έκφρασης στη χώρα του παρά την πρόσφατη τροποποίηση του επίμαχου άρθρου 301 που ποινικοποιεί κάθε προσβολή προς το τουρκικό κράτος.

Ο Παμούκ, ο οποίος είχε κατηγορηθεί το 2005 με βάση το συγκεκριμένο άρθρο για τις θέσεις του στο απαγορευμένο για τους Τούρκους θέμα της γενοκτονίας των Αρμενίων, μίλησε για "έναν αιώνα απαγορεύσεων και καύσης βιβλίων, φυλάκισης, δολοφονίας, εξόρισης και προσβολής των συγγραφέων", που συνεχίζονται, όπως τόνισε. Και ζήτησε να αρθεί ακόμα και η απαγόρευση στην πρόσβαση που έχει επιβληθεί στην ιστοσελίδα του YouTube.

Ο Αμπντουλάχ Γκιουλ παραδέχθηκε ότι υπάρχουν ακόμα προβλήματα, αλλά τόνισε πως η 'Αγκυρα έχει εκπληρώσει τα περισσότερα κριτήρια για την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, των πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων στο δρόμο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, που ήταν παρών στα εγκαίνια της έκθεσης, έσπευσε να υποστηρίξει την 'Αγκυρα στην ευρωπαϊκή της προσπάθεια.

17/10/08

Βιογραφικά στιγμιότυπα της ζωής του Στρατή Δούκα

Ο Στρατής Δούκας, δευτερότοκος γιος του Κωνσταντή και της Αιμιλίας  Δούκα, το γένος Χατζηαποστόλη, γεννήθηκε στις 6 Μαίου 1895 στα Μοσχονήσια του Αδραμυτινού κόλπου, όπου και έβγαλε το σχολαρχείο. Τέλειωσε το γυμνάσιο του Αϊβαλί, φίλος και συμμαθητής με τον Φώτη Κόντογλου. Το 1912 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγκατοίκησε με τον Κόντογλου.

Με την κήρυξη του Α' παγκόσμιου πολέμου διέκοψε τις σπουδές του και επισκέφτηκε το Άγιο Όρος. Ένα χρόνο αργότερα με τον συγγραφέα και ζωγράφο Αντώνη Πρωτοπάτση και άλλους φίλους του ασχολήθηκε με λαογραφικές μελέτες στη Μυτιλήνη. Το 1916 κατατάχτηκε εθελοντής στην Εθνική Άμυνα και υπηρέτησε ως στρατιώτης και αξιωματικός στο μακεδονικό και στο μικρασιατικό μέτωπο, όπου τραυματίστηκε.

doukas_straths2

Το 1923, μόλις απολύθηκε, ενδιαφέρθηκε ζωηρά για την μεταφύτευση στην Ελλάδα των ανατολίτικων βιοτεχνιών (της αγγειοπλαστικής της Κιουτάχειας και της ταπητουργίας) και οργάνωσε στο Λύκειο Ελληνίδων της Αθήνας έκθεση των προϊόντων τους μαζί με ζωγραφικά έργα του Κόντογλου και του Παπαλουκά. Το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου ταξίδεψε με το ζωγράφο Σπύρο Παπαλουκά στο Άγιο Όρος, μελετώντας την αρχιτεκτονική, τα ζωγραφικά έργα και τα εικονογραφημένα χειρόγραφα των μοναστηριών. Το Δεκέμβριο του 1924, οι δύο καλλιτέχνες οργάνωσαν στη Θεσσαλονίκη ζωγραφική έκθεση των έργων του Παπαλουκά.

Αμέσως μετά ο Δούκας έφυγε για τη Μυτιλήνη, ίδρυσε εκεί με τον Στρατή Μυριβήλη το «Σύλλογο Μουσικών Τεχνών» και επέστρεψε στην Αθήνα για να συγκροτήσει μια εταιρεία «Διακοσμητικής τέχνης» με τον Κόντογλου και τον Παπαλουκά. Επίσης αναμίχθηκε στην έκδοση του περιοδικού του Κόντογλου “Φιλική Εταιρεία” και τα τελευταία τεύχη τα επιμελήθηκε μόνος του. Το 1925-1927 προσλήφθηκε ως καλλιτεχνικός διευθυντής στην «Αγγειοπλαστική της Κιουτάχειας» και παράλληλα δημοσίευσε συνεργασίες στις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης «Εφημερίς των Βαλκανίων» και «Μακεδονία» και στον «Ελεύθερο λόγο» της Μυτιλήνης.

Ύστερα από σοβαρό κλονισμό της υγείας του κατέφυγε κοντά στους δικούς του στη Θεσσαλονίκη και άρχισε να καταγίνεται με τη ζωγραφική. Τον ίδιο χρόνο, μόλις έγινε καλά, περιόδευσε στην ύπαιθρο της Μακεδονίας και συνέχισε τη συνεργασία του με το περιοδικό “Φραγγέλιο”. Καρποί αυτής της περιοδείας του, και μιας δεύτερης που επακολούθησε, ήταν το αφήγημα “Η ιστορία ενός αιχμαλώτου”, η δημοσιογραφική έρευνα “Ορεινή Ελλάδα”, που δημοσιεύτηκε σε 9 συνέχειες στην εφημερίδα «Πρωία» (3-11.3.1929) με τον τίτλο του εκδότη “Ληστρική κοινωνία”, διάφορα ζωγραφικά έργα, ημερολόγια και σημειωματάρια. Το 1930 έκανε έκθεση ζωγραφικής στο Λύκειο Ελληνίδων της Αθήνας. Ταυτόχρονα δημοσίευσε μικρά λυρικά κείμενα στο περιοδικό “Κύκλος” και δημοσιογράφησε στις αθηναϊκές εφημερίδες «Πρωία», «Πολιτεία» και «Νέος Κόσμος». Το 1931 επιμελήθηκε τη μεταθανάτια έκδοση του Νίκου Βέλμου “Παλιά Αθήνα”, άρχισε να μελετάει τη ζωή και το έργο του γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά και γνωρίστηκε με τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη — στην έκθεση του Γ. Στέρη στη Θεσσαλονίκη— με τον οποίο κράτησε πυκνή αλληλογραφία ως το 1937. Το 1934 υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της «Εταιρείας ελλήνων λογοτεχνών».

Το 1935-1937 εξέδωσε μαζί με τον Πικιώνη, τον Παπαλουκά, τον Χατζη-κυριάκο-Γκίκα και τον Καραντιό το πρωτοποριακό περιοδικό “Το τρίτο μάτι”. Το 1937-1939 τοποθετήθηκε γραμματέας της τουριστικής επιτροπής στη Θεσσαλονίκη και το 1939-1940 συνεργάστηκε με το περιοδικό “Νεολαία”. Το 1940-1941 υπηρέτησε ως αξιωματικός στον ελληνοϊταλικό πόλεμο.

doukas_straths1Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα παντρεύτηκε, το 1942, την Δήμητρα Δούκα, που κι αυτή εξελίχτηκε, με την προτροπή του, σε συγγραφέα. Κατά τη γερμανική κατοχή εντάχθηκε στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ· επίσης πιάστηκε και κακοποιήθηκε από τους Γερμανούς. Την ίδια εποχή έκρυψε στο σπίτι του μια εβραϊκή οικογένεια από τη Θεσσαλονίκη.

Το 1946 υπηρέτησε στα κινητά ιατρεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, και από το 1948 συνεργάστηκε με το περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα, του οποίου ανέλαβε το 1949-1950 και τη διεύθυνση και, παράλληλα, με τα περιοδικά “Ο αιώνας μας”, “Ποιητική Τέχνη” και “Ζυγός”. Το 1949-1953 υπήρξε σύμβουλος και το 1953-1960 γενικός γραμματέας στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

To 1962 πήγε στη Μόσχα για εγχείρηση προστάτη, που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Από τότε ζούσε κατάκοιτος στο σπίτι του. Κατά τη δεύτερη περίοδο του περιοδικού Διαγώνιος (1965-1969) έγινε τακτικός συνεργάτης της και ολοκλήρωσε δύο λογοτεχνικά έργα του που ήταν αρχινισμένα από καιρό (Οδοιπόροςκαι Ενώτια), καθώς και τον κύκλο των κειμένων του για τον Χαλεπά.

Κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας ο Δούκας ταλαιπωρήθηκε και πάλι ως αριστερός. Μετά το 1970 ξανατύπωσε όλα σχεδόν τα βιβλία του (τα πιο πολλά από τις εκδόσεις «Κέδρος») και παρουσίασε και νέα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε διάφορα γηροκομεία.
Το 1983, λίγο πριν από το θάνατο του, ο δήμος Ζωγράφου δημιούργησε ένα μικρό μουσείο Στρατή Δούκα στο Πνευματικό του Κέντρο και ανακηρύχθηκε, σε τελετή που έγινε σε οίκο ευγηρίας του Νέου Ψυχικού, επίτιμος πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, επίτιμο μέλος του Pen Ελλάδος και επίτιμος δημότης Ζωγράφου. Πέθανε στις 26.11.1983.

Βέβαια μια τέτοια σεμνή και ενάρετη ζωή, μακριά από κάθε είδους δημοσιότητα και φιλολογικά αλισβερίσια ήταν επόμενο —παρά το πλήθος των αναγνωστών του έργου του με τις αλλεπάλληλες εκδόσεις της “Ιστορίας ενός αιχμαλώτου”  προπάντων— να ενοχλήσει το φιλολογικό κατεστημένο μας. Έτσι στην τελευταία και μόνο έκδοση της Ιστορίας της νεοελληνικής λογοτεχνίας του Λίνου Πολίτη αναφέρεται παρεμπιπτόντως η Ιστορία ενός αιχμαλώτου ενώ από την αντίστοιχη ιστορία του Κ. Θ. Δημαρά το όνομα του Στρατή Δούκα απουσιάζει.

Τάσος Κόρφης

(Κείμενο και φωτογραφίες από το βιβλίο “Η Μεσοπολεμική πεζογραφία Τόμος Γ’" Εκδ. Σοκόλη" – Από τη Συλλογή της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς)

16/10/08

Ο πρωτοεμφανιζόμενος Αραβίντ Αντίγκα νικητής του Booker 2008

O πρωτοεμφανιζόμενος Αραβίντ Αντίγκα κέρδισε το βραβείο λογοτεχνίας Booker 2008 με την νουβέλα του «The White Tiger» (Η άσπρη τίγρης). Ο 33χρονος Ινδός θεωρείται ως ο νεαρότερος συγγραφέας στη λίστα με το έπαθλο των 50.000 λιρών.

«Μου αρέσουν βιβλία γεμάτα ιδέες που δραστηριοποιούν και διασκεδάζουν», δήλωσε ο ίδιος στο BBC. Ο πρόεδρος των κριτών, ο πρώην πολιτικός Michael Portillo, δήλωσε ότι ήταν το καλύτερο διήγημα από πολλές απόψεις.

Ο Αραβίντ Αντίγκα πήρε το έπαθλο από τους υπολοίπους πρωτοεμφανιζόμενους διεκδικητές αλλά και από το φαβορί της φετινής χρονιάς, τον Σεμπάστιαν Μπάρι.

«The White Tiger», ένα παραμύθι δύο Ινδών, αφηγείται την ιστορία του Μπαλράμ, του γιου ενός εργάτη που σύρει χειροκίνητο ταξί στην ενδοχώρα. Μέσα από το βιβλίο διαδραματίζεται το ταξίδι του στην επιτυχία με αφετηρία ένα μαγαζί που πουλάει τσάι.

Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το έργο του περιγράφει την Ινδία του σήμερα και περιλαμβάνει τη διαφορά όσων έχουν επιτύχει και όσων δεν τα κατάφεραν και προσθέτει: «Υπάρχει κάτι υπαρξιακό στην καρδιά αυτού του βιβλίου. Είναι μια αναζήτηση για ελευθερία από κάθε περίσταση, μέσα στην οποία βρίσκεις τον εαυτό σου».

Τη στιγμή της ανακοίνωσης του νικητή στο Λονδίνο, ο κ. Michael Portillo δήλωσε: «Τα κριτήρια μου βασίζονταν στο αν κατάφερε αυτό το βιβλίο να με συγκλονίσει και αν τα υπόλοιπα το κατάφεραν αυτό όπως η «Λευκή Τίγρης». Επίσης, πρόσθεσε ότι το έργο ήταν αυθεντικό στην παρουσίαση της σκοτεινής πλευράς της Ινδίας. «Το διήγημα αυτό είναι τέλειο από πολλές απόψεις. Είναι δύσκολο να βρει κανείς δομικές ατέλειες», τόνισε.

Ο Αντίγκα είναι ο τέταρτος πρωτοεμφανιζόμενος μυθιστοριογράφος που κερδίζει το συγκεκριμένο βραβείο. Ο ίδιος υπήρξε ανταποκριτής του περιοδικού «Time» και έχει επίσης γράψει για τις εφημερίδες «Independent» και «Sunday Times». Το βραβείο του αφιέρωσε στους ανθρώπους στο Νέο Δελχί.

Τώρα, η νίκη του αυτή θα του προσφέρει αναγνωρισιμότητα και αύξηση στις πωλήσεις. Μάλιστα, του έδιναν πιθανότητες επτά προς ένα για την πρωτιά, ενώ το φαβορί είχε επτά προς τέσσερα. Βέβαια, κανένα φαβορί δεν έχει επικρατήσει από το 2002 με τον Ιαν Μαρτέλ.

Η τελετή απονομής για το βραβείο Booker, που τιμά το καλύτερο μυθιστόρημα γραμμένο στην Αγγλική γλώσσα από συγγραφέα στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία ή τις χώρες της Κοινοπολιτείας, πραγματοποιήθηκε την Τρίτη στο Λονδίνο.

15/10/08

Ο βιβλιοπώλης της Τουλ κερνάει μπίρες, χυμό και βιβλία που έχει διαβάσει ο ίδιος!

Περιδιαβάζοντας σε γαλλικά βιβλιοπωλεία, που δεν είναι όλα αναγκαστικά στο κέντρο μιας πόλης, αλλά και σε γειτονιές ή και σε πιο απομακρυσμένες συνοικίες, έτυχε αρκετές φορές να πέσω σε μεσημεριανές ή βραδινές αναγνώσεις από συγγραφείς περισσότερο ή λιγότερο γνωστούς. Κοινό πολυποίκιλο, που σπάνια μου έδινε την αίσθηση μιας υποχρεωτικής μάζωξης φίλων του συγγραφέα. Μα πιο πολύ κατοίκων της περιοχής ή και εργαζομένων κάπου εκεί κοντά. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς τον πανικό του άδειου και χωρίς εισηγητές, πέρα από τους ίδιους τους βιβλιοπώλες που παρουσιάζουν, πριν από την ανάγνωση, με λιγοστά λόγια το βιβλίο. Αυτές οι αναγνωστικές συναντήσεις δεν είναι περιστασιακές. Αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κυκλοφορίας ενός βιβλίου, αλλά και μιας ολόκληρης κουλτούρας που συνοδεύει το βίο του. Το ίδιο και τα μικρά χειρόγραφα καρτελάκια, πάνω σε ορισμένα βιβλία στους πάγκους, βιβλία που ο βιβλιοπώλης τα διάβασε και τα συστήνει. Το ίδιο και οι πίνακες με τις αναρτημένες κριτικές εφημερίδων και περιοδικών. Το ίδιο και οι αναγγελίες επόμενων συναντήσεων στο τζάμι της προθήκης.

Ολα αυτά είναι ένα κάλεσμα. Εξοικείωση του αναγνώστη με το βιβλίο, αλλά και απενοχοποίησή του, ώστε να μην αισθάνεται μειονεκτικά ή ακόμα και ούφο, δρασκελίζοντας το κατώφλι ενός βιβλιοπωλείου, έστω και για πέντε ή δέκα λεπτά, καθώς περνά βιαστικά ή και τυχαία απέξω. Δεν είναι κάτι το αυτονόητο αυτή η προσέγγιση. Θέλει και κόπο και μεράκι.

Να, λοιπόν, ένα ακραίο παράδειγμα: Εδώ και μια δεκαετία, στην Τουλ, μια μικρή επαρχιακή πόλη της νοτιοδυτικής Γαλλίας, μακριά από τους μεγάλους οδικούς άξονες, υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο που ονομάζεται «Προτιμήσεις». Είναι ανοιχτό 365 μέρες τον χρόνο, ένα δωδεκάωρο καθημερινά. Σε κάθε επισκέπτη που μπαίνει ο κ. Πιερ Λαντρί προτείνει ένα καφέ, ένα ποτήρι κρασί ή ένα χυμό. Εχει ένα τατουάζ στο μπράτσο και σου μιλά στον ενικό. Ολα τα βιβλία -12.000 τόμοι περίπου- τα έχει αγοράσει. Δεν υπάρχει τίποτα σε παρακαταθήκη. Ολα τα έχει διαλέξει ο ίδιος, πουλάει δηλαδή βιβλία που αγαπά, διαβάζει πέντε με έξι ώρες την ημέρα. Κακές μεταφράσεις έστω και σπουδαίων συγγραφέων δεν θα βρει κανείς στα ράφια του, υπάρχει όλη η ποίηση, αλλά καθόλου Μπριζίτ Μπαρντό. Συστήνοντας, προτείνοντας, συνομιλώντας έστησε σχέσεις ανάμεσα σε ανθρώπους και βιβλία, έχτισε ένα εμπόριο πάνω σε δεσμούς γλώσσας. Σήμερα, όλο και περισσότεροι συγγραφείς και βιβλιόφιλοι ξεστρατίζουν μέχρι την Τουλ. Εδώ το καλάθι του αγοραστή ξεπερνά κατά πολύ τον εθνικό μέσο όρο!

Της Μαριας Ευσταθιαδη

2ος ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ Diavasame.gr

Από το Diavasame.gr:

Μετά
την επιτυχία του 1ου Πανελλήνιου διαγωνισμού διηγήματος το 2007 και την
έκδοση σε βιβλίο από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ των διηγημάτων που μας άρεσαν
περισσότερο, σας καλούμε να πάρετε μέρος στον 2ο Πανελλήνιο διαγωνισμό.

Το Diavasame.gr, δεν θα είναι ένα απλό μέρος πληροφόρησης. Οι συντάκτες/κτριές του, θα προσπαθούν πάντα να προσφέρουν, σε όλους τους τομείς του βιβλίου και της καλλιέργειας που κτίζει η ενασχόληση μαζί του. Έχοντας ο καθένας, και η κάθε μία τους, περάσει από διαφορετικά (άπό ένα έως τρία) σεμινάρια: δοκιμίου-κριτικής, ποίησης, συγγραφής μυθιστορήματος αλλά και παραμυθιού, ξέρουν τι χαρά μπορεί να δώσει το γράψιμο σε όσους ενώ ήθελαν και μπορούσαν, δεν κάθισαν να γράψουν, ή κι όταν έγραψαν, δεν τόλμησαν να κοινοποιήσουν τα γραπτά τους.

Ξέροντας λοιπόν, καλούμε όλα τα μέλη, αλλά και όλους τους επισκέπτες του site, να χαρούν την συμμετοχή στον ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΝΕΛΗΝΙΟ διαγωνισμό διηγήματος του Diavasame.gr.

Οδηγίες και όροι συμμετοχής:

Η συμμετοχή είναι ελεύθερη σε όλους και σε όλες, από όλες τις χώρες, με μοναδική εξαίρεση όσους/όσες έχουν δημοσιεύσει βιβλίο.

Υποβολή κειμένων με email. Τα κείμενα, θα πρέπει να είναι συνημμένα στο email που θα μας αποστείλετε αποκλειστικά στην ηλεκτρονική διεύθυνση: diagonismos@diavasame.gr

Η πρώτη σελίδα θα αναγράφει μόνο: σε μια σειρά την ηλεκτρονική διεύθυνση από την οποία αποστέλλεται το κείμενο, και στην οποία θα μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί σας όταν χρειαστεί, και στην δεύτερη σειρά, τον τίτλο του διηγήματος. Το κυρίως κείμενο θα ακολουθεί από την δεύτερη σελίδα και μετά.

Δεν αναγράφεται ονοματεπώνυμο, το οποίο όμως θα απαιτηθεί και θα γίνει απαραίτητα γνωστό, σε περίπτωση βράβευσης, ή δημοσίευσης ή και κάποιου άλλου μη δυνατόν να προβλεφτεί, αλλά αναγκαίου λόγου.

Υποβολή ενός διηγήματος ανά συγγραφέα.

To Diavasame.gr αποκτά ανέκκλητα το δικαίωμα δημοσίευσης ή/και έκδοσης των κειμένων.

Τα κείμενα θα έχουν υποχρεωτικά τίτλο, αλλά το θέμα είναι απολύτως ελεύθερο.

Μέγιστος αριθμός λέξεων, χωρίς τον τίτλο, 2.000.

Διάρκεια διαγωνισμού: Αποστολή κειμένων μέχρι 24.00 της Κυριακής 14/12/2008.

Ανακοίνωση αποτελεσμάτων: Φεβρουάριος 2009.

Ο/η συγγραφέας υποχρεούται να απαντήσει στο email κοινοποίησης αποτελεσμάτων και να μας γνωστοποιήσει τα πλήρη στοιχεία του, μαζί με όσες άλλες πληροφορίες - δηλώσεις απαιτηθούν, εντός 4 ημερών από την αποστολή του πρώτου email (θα επαναληφθεί για ασφάλεια άλλες δυο φορές) της κριτικής επιτροπής.

Δεν επιτρέπεται η συμμετοχή στους συντάκτες του Diavasame.gr, αλλά ούτε και σε συγγενείς πρώτου βαθμού.

Η μη τήρηση όλων των οδηγιών υποβολής των κειμένων, επιφέρει ακύρωση συμμετοχής.

Η υποβολή διηγήματος αποτελεί και απόδειξη της πλήρους αποδοχής των όρων του διαγωνισμού.

Βραβεία

Η ομάδα συντακτών του Diavasame.gr θα επιλέξει εκείνα που θα της αρέσουν περισσότερο, τα οποία και θα δημοσιευτούν στο βιβλίο, ενώ θα υπάρχουν και τα πιο κάτω βραβεία:

Βραβείο αξίας 500 ευρώ. Το βραβείο προσφέρει το ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ - Πολυχώρος και είναι
μία συμμετοχή στο σεμινάριο Δημιουργικής γραφής, της επόμενης χρονιάς.

Βραβείο αξίας 500 ευρώ. Το βραβείο προσφέρει το ΕΚΕΒΙ (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου), και είναι μία συμμετοχή σε ένα σεμινάριο από τον κύκλο σεμιναρίων στο
εργαστήρι του βιβλίου, της επόμενης Άνοιξης.

Βραβείο αξίας έως και 600 ευρώ. Τα βραβεία προσφέρουν τα βιβλιοπωλεία ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ, και αποτελούνται από τα βιβλία:

  • ‘Οπερα
  • Οίνος
  • Τέχνη και Αρχιτεκτονική Λούβρο
  • Τέχνη και Αρχιτεκτονική Αίγυπτος
  • Τέχνη και Αρχιτεκτονική Βενετία

Απονομή ενός εκ των τίτλων (τυχαία) σε κάθε ένα/μία συγγραφέα που τα διηγήματα τους θα περιληφθούν στο βιβλίο που θα εκδοθεί.

Το παρασκήνιο του Βραβείου Νομπέλ

Πώς η Σουηδική Ακαδημία κατέληξε στη βράβευση του γάλλου συγγραφέα Ζαν-Μαρί Γκυστάβ Λε Κλεζιό

Στις 3 Οκτωβρίου το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων μετέδωσε από τη Στοκχόλμη ότι ο πεζογράφος Ζαν-Μαρί Γκυστάβ Λε Κλεζιό είχε, σύμφωνα με τους λογοτεχνικούς κύκλους της Σουηδίας, σοβαρές πιθανότητες να του απονεμηθεί το εφετινό βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας, όπως άλλωστε και συνέβη. Την προηγουμένη, εννέα ημέρες προτού ανακοινωθεί το όνομα του νικητή, ο μόνιμος γραμματέας της Σουηδικής Ακαδημίας Οράτιος Ενγκνταλ προέβη σε κάποιες δηλώσεις που θεωρήθηκαν τουλάχιστον ενοχλητικές από μεγάλη μερίδα των αγγλοαμερικανικών ΜΜΕ και των εκδοτών. Είπε λοιπόν ανάμεσα στα άλλα ότι η σύγχρονη αμερικανική λογοτεχνία είναι κλεισμένη στον εαυτό της, ότι δεν ενδιαφέρεται και δεν συνομιλεί με τις λογοτεχνίες άλλων χωρών και ότι οι αμερικανοί συγγραφείς νοιάζονται μόνο για το πώς θα ανταποκριθούν στις τάσεις που ευνοεί η δική τους μαζική κουλτούρα. Οι Αμερικανοί θα έπρεπε να μεταφράζουν περισσότερα βιβλία ξένων συγγραφέων, κατέληξε. Πέραν του δέοντος ομιλητικός για μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας, θα έλεγε κανείς.

Στον αγγλοσαξονικό κόσμο τα σχόλιά του κάποιοι τα χαρακτήρισαν «για γέλια» αλλά οι περισσότεροι έπιασαν το μήνυμα: το εφετινό βραβείο δεν θα πήγαινε σε Αμερικανό. Γιατί όμως ένα μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας έκανε τέτοιες δηλώσεις; Οι φαρμακερές γλώσσες είπαν ότι σκοπός του ήταν να στρέψει τη διεθνή προσοχή στον εαυτό του (ας σημειωθεί ότι ο Εντγκαλ ανήκει στους διακεκριμένους σουηδούς κριτικούς και συγγραφείς). Αλλοι σχολίασαν σαρκαστικά ότι οι δηλώσεις του είναι τρικυμία εν ποτηρίω και ότι ο θείος Σαμ έχει σοβαρότερα προβλήματα να λύσει. Και μερικοί δεν δίστασαν να αναφερθούν σε βραβευμένους που «εξαφανίστηκαν» λίγα χρόνια μετά τη βράβευσή τους και δεν τους θυμάται κανείς.

Εξυπνάδες και κακίες

Τα ερωτήματα που τίθενται κάθε χρόνο είναι τα ίδια: Τι βραβεύει το Νομπέλ; Την αξία ενός έργου; την απήχησή του παγκοσμίως; τους νεωτερισμούς του συγγραφέα; Τι συμβαίνει και κάποιοι βραβευμένοι διάσημοι ξεχνιούνται προτού καν αποχωρήσουν από αυτόν τον μάταιο κόσμο; Ενα έργο βέβαια μπορεί να ασκεί τεράστια επίδραση στον καιρό του και έπειτα να ξεχαστεί - αλλά και να επανέλθει αργότερα στο προσκήνιο. Πώς μπορεί αυτά να τα προβλέψει η όποια επιτροπή και η όποια Ακαδημία; Τη βράβευση του Καμύ, λ.χ., ο Ρόμπερτ Φροστ είπε ότι τη θεωρούσε «προσωπική προσβολή». Γιατί προσβολή και κυρίως γιατί προσωπική; Τα αγγλοαμερικανικά ΜΜΕ γράφουν διαρκώς τελευταία για πολιτικοποίηση του βραβείου, ενώ πολιτικές είναι και οι δικές τους παρεμβάσεις. Γιατί είναι σοβαρό ζήτημα το ότι πέρασαν 15 χρόνια από τότε που αμερικανός συγγραφέας έλαβε το βραβείο (η Τόνι Μόρισον), όπως τονίζουν, και όχι ας πούμε το γεγονός πως ο Μπα Τζιν, ο μεγαλύτερος συγγραφέας της Κίνας, πέθανε χωρίς να γνωρίσει αυτή την τιμή; Οταν το Νομπέλ απονεμήθηκε στον Χέμινγκγουέι, εκείνος το αποκάλεσε «αυτό το σουηδικό πράγμα». Αλλά ουδείς φαντάζομαι θα εξελάμβανε τούτη τη φράση σνομπισμού και μεγαλομανίας (χαρακτηριστική εν τούτοις της συμπεριφοράς του «Πάπα») ως απόδειξη ότι δεν τον ευχαρίστησε που τον βράβευσαν.

Η Σουηδική Ακαδημία έχει κατηγορηθεί πολλές φορές για κάποιες επιλογές της. Μία από αυτές π.χ. ήταν της Ελφρίντε Γέλινεκ, που προκάλεσε την παραίτηση ενός μέλους της επιτροπής. Μια άλλη, του Ντάριο Φο. Αν όμως οι δηλώσεις του Εντγκαλ είναι «για γέλια», οι παρακάτω δηλώσεις του Ρότζερ Κίμπαλ, εκδότη του περιοδικού The New Criterion, είναι επίσης για γέλια:

«Μου θυμίζουν κάπως (σ.σ.: οι δηλώσεις του Εντγκαλ) το διαστημικό πρόγραμμα Απόλλων του Αμίν Νταντά στην Ουγκάντα, όπου είχαν πυραύλους και τα σχετικά, μόνο που ήταν φτιαγμένοι από ξύλο». Εξυπνάδες - ή μικρές κακίες, διότι αλλιώς πώς εξηγείται ένα βραβείο το οποίο κατηγορείται από διάφορους ως ανυπόληπτο να προκαλεί τέτοιες αντιδράσεις;

Ουδείς αμφισβητεί την αξία των αμερικανών συγγραφέων Ροθ και Ντελίλο, αλλά στο γενικό επίπεδο ο Εντγκαλ έχει δίκιο, αφού το το ποσοστό των ξένων βιβλίων που μεταφράζονται ετησίως στις ΗΠΑ δεν ξεπερνά το 3%. Η Ακαδημία διστάζει εδώ και χρόνια να βραβεύσει τον κορυφαίο σουηδό ποιητή Τούμας Τράνστρεμερ - υποθέτει κανείς για να μην την κατηγορήσουν για σοβινισμό. Και όσο για το γεγονός ότι το αμερικανικό κοινό στη συντριπτική πλειονότητά του προτιμά να διαβάζει βιβλία γραμμένα κατευθείαν στα αγγλικά παρά μεταφράσεις ξένων συγγραφέων είναι μια πραγματικότητα που ουδείς λογικός άνθρωπος αμφισβητεί.

Λογοτεχνία και πολιτική

Αν ανέτρεχε κανείς στη λίστα των βραβευμένων στα 105 χρόνια του θεσμού θα μπορούσε να αντικαταστήσει τα μισά ονόματα με ισάριθμα συγγραφέων εμφανώς ανώτερων, κάτι τέτοιο όμως ισχύει και για τα υπόλοιπα σημαντικά βραβεία λογοτεχνίας. Τα βραβεία τα απονέμουν άνθρωποι: με τις προτιμήσεις, τις ιδιαιτερότητες και τις αδυναμίες τους. Ας σκεφθεί μόνο κανείς τη θέση οποιουδήποτε μέλους της Σουηδικής Ακαδημίας που έχει μπροστά του μια τεράστια λίστα με πρώτα ονόματα της διεθνούς λογοτεχνίας. Μπορεί να μη ληφθούν υπόψη ως ένα σημείο και τα πολιτικά κριτήρια; Οσο ζούσε ο Μπόρχες λ.χ. πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή το Νομπέλ θα του απονεμόταν. Δεν το πήρε όμως. Οπως δεν το πήρε και ο Πάουντ ή ο Σελίν και όπως, υποθέτω, θα μετάνιωσαν κάποιοι από όσους το έδωσαν στον Κνουτ Χάμσουν. Γιατί ο Σελίν ήταν δωσίλογος, ο Μπόρχες είχε την απρονοησία να καθήσει στο ίδιο τραπέζι με τον Πινοτσέτ, ο Πάουντ να υποστηρίξει εμπράκτως τον ιταλικό φασισμό και ο Χάμσουν να χαρίσει το μετάλλιο του βραβείου στον Γκέμπελς.

Ας πάμε στην άλλη πλευρά. Χρόνια μετά την απονομή του στον Μιχαήλ Σόλοχοφ ο Γιόζεφ Μπρόντσκι έγραψε σε ένα δοκίμιό του ότι το Νομπέλ στον συγγραφέα του Ηρεμου Ντον ήταν η «αμοιβή» για μια μεγάλη σοβιετική παραγγελία προς τα σουηδικά ναυπηγεία. Αλλά η ίδια Ακαδημία το είχε απονείμει στον Παστερνάκ προκαλώντας την μήνιν τότε των σοβιετικών αρχών που ανάγκασαν τον ποιητή να το απορρίψει και η ίδια επίσης Ακαδημία προκειμένου να «τιμωρήσει» τον Μπρόντσκι για τα προσβλητικά του σχόλια βράβευσε και τον ίδιο - που βέβαια το αποδέχθηκε με μεγάλη χαρά.

Ο γαλλικός ανθρωπισμός

Η εφετινή βράβευση του Λε Κλεζιό σηματοδοτεί ωστόσο μια στάση και απέναντι στη λογοτεχνία και απέναντι στα ΜΜΕ και σε σχέση με κάποια παρατράγουδα του πρόσφατου παρελθόντος, όπως οι βραβεύσεις μέτριων και θορυβοποιών (Ντάριο Φο, Ελφρίντε Γέλινεκ). Πρώτον, τιμάται ένας συγγραφέας ευρέος φάσματος. Δεύτερον, ένα έργο πολυεστιακό και πολυεπίπεδο. Τρίτον, ένας δημιουργός που υπηρετεί τη λεγόμενη «υψηλή κουλτούρα» πάνω στην οποία βασίζεται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Και, τέταρτον, ένας συγγραφέας ο οποίος συνδέει την πρωτοπορία με την ευθύγραμμη αφήγηση και την κουλτούρα της γλώσσας του με την κουλτούρα του κόσμου. Είναι μια παλιά παράδοση όπως την εξέφρασαν και οι βασικοί εκπρόσωποι του γαλλικού ανθρωπισμού: ο Μαλρό, ο Σαρτρ, ο Εξυπερύ και ο Αλμπέρ Καμύ.

ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ

12/10/08

Συγγραφικές «κεραίες»

Δώδεκα σύγχρονους συγγραφείς απ’ όλο τον κόσμο θα γνωρίσουμε στον δεύτερο κύκλο της τηλεοπτικής σειράς «Οι κεραίες της εποχής μας», που ξεκινάει στην ΕΤ 1 από την ερχόμενη Τρίτη 14 Οκτωβρίου, στις 7.10 το βράδυ.

Οι Κάρλος Φουέντες, Πωλ Οστερ, Αντρέα Καμιλέρι, Μίλοραντ Πάβιτς, Βλαντιμίρ Μακάνιν, Αλαν Χόλινγκχερστ, Χαβιέρ Θέρκας, Σέρχιο Πιτόλ, Ντανιέλ Κέλμαν, Σαντιάγο Ρονκαλιόλο και Γκύντερ Γκρας είναι οι άνθρωποι της σύγχρονης λογοτεχνίας με τους οποίους έκλεισαν ραντεβού οι Ελληνες δημοσιογράφοι Μικέλα Χαρτουλάρη και Ανταίος Χρυσοστομίδης. Είναι συγγραφείς που καταπιάνονται στα κείμενά τους με τα πολιτικοκοινωνικά προβλήματα του σύγχρονου κόσμου: την τρομοκρατία, την εξέταση της ιστορίας, τη δημοκρατία στα πρώην ανατολικά κράτη, τον ναζισμό, την ομοφυλοφιλία, κ. λπ. Ανάμεσά τους και δύο 30άρηδες, αλλά και δύο Αμερικανοί, που καταγράφουν «την Αμερική που υποψιαζόμαστε και ελπίζουμε να υπάρχει», είπαν στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου οι δύο δημοσιογράφοι.

Τα νέα επεισόδια της σειράς σκηνοθέτησαν οι Ηλίας Δημητρίου, Ετιέν Θεοτόκης, Απόστολος Καρακάσης και Αγγελος Κοβότσος, τη διεύθυνση φωτογραφίας είχε ο Δ. Κορδελάς και τη μουσική έγραψε ο Στ. Ξαρχάκος. Την παραγωγή ανέλαβε η εταιρεία S. M. ART και ο Σταύρος Μελέας.

Μια σειρά που έχει τη μεγαλύτερη επιτυχία σε εκπομπή βιβλίου στην Ελλάδα, και που με την ολοκλήρωση του 2ου κύκλου θα μας έχει γνωρίσει, με εντελώς διαφορετικό, οικείο και αποκαλυπτικό τρόπο, 23 μεγάλους σύγχρονους συγγραφείς που κυκλοφορούν από 18 εκδότες στην Ελλάδα.

Ολγα Σελλα

11/10/08

Βιβλιοπαρουσιάσεις που διώχνουν παιδιά

Της Σαντυς Τσαντακη

Το Σάββατο το μεσημέρι η κίνηση είναι αυξημένη στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Σόλωνος, όπως και στο κέντρο του Χαλανδρίου, στην Κηφισιά, στη Γλυφάδα. Παιδιά με σακούλες, μαμάδες με λίστες σούπερ μάρκετ, μπαμπάδες με κινητό - σκουλαρίκι, νταντάδες όλων των εθνικοτήτων σε ρόλο μπράβων... Τα βιβλιοπωλεία έχουν εξελιχθεί σε τόπο συνάντησης, όχι απαραίτητα για τις «διαβαστερές» οικογένειες, αλλά σαν μία «ανέξοδη» σχετικά διέξοδος για ένα πρωινό που τα παιδιά δεν έχουν συνήθως κάτι καλύτερο να κάνουν.

Παρουσιάσεις παιδικών βιβλίων, Σάββατο 12 και κάτι. Μαξιλάρες στο πάτωμα, για λίγους και συνεπείς, ένας με δύο παρουσιαστές στο ρόλο του δασκάλου, καθώς τις περισσότερες φορές, ο συγγραφέας επιχειρεί την ανάγνωση του βιβλίου του. Τα παιδιά εύκολα βαριούνται, ευκολότερα κουράζονται, ακόμη ευκολότερα αντιδρούν και φωνάζουν. Κι εκεί ξεκινάει το δράμα. Για όλους. Γιατί το βασικό πρόβλημα σε αυτές τις εκδηλώσεις είναι ότι στήνονται με απίστευτη προχειρότητα. Η δραματοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν είναι ποτέ έτσι, όπως θα έπρεπε σχεδιασμένη, με αποτέλεσμα στο πρώτο δεκάλεπτο (για να μην πούμε νωρίτερα) τα μισά παιδιά να έχουν αλλάξει θέση. Ιδανική λύση θα ήταν οι μικροί καλεσμένοι να αγαπήσουν το βιβλίο. Η κόρη μου, για παράδειγμα, που έχει μάθει να αγαπάει τα βιβλία, να τα σέβεται, ξέρει τι είναι εξώφυλλο, ποια είναι η δουλειά ενός συγγραφέα, γιατί δεν θα πρέπει να τα σκίζουμε, σπανίως ζητάει να περάσουμε από το ταμείο στο τέλος για να ξαναδιαβάσουμε στο σπίτι τον τίτλο που μόλις άκουσε. Ζητάει άλλα...

Συνωστισμός

Σε τέτοιου είδους βιβλιοπαρουσιάσεις έχει τύχει να φύγουμε τρέχοντας, με κίνδυνο για τη ζωή μας. Γιατί ακριβώς επειδή η είσοδος είναι ελεύθερη και το ραντεβού συγκεκριμένο, ο συνωστισμός είναι δεδομένος και ο χώρος, σίγουρα όχι ο καταλληλότερος. Και δεν μιλάμε για δημοφιλείς τίτλους, όπως Χάρι Πότερ, γιατί εκεί θα ήταν αυτοκαταστροφικό και μόνο να το τολμήσουμε. Αν είναι και λίγο γνωστός ο αφηγητής ή ο ηθοποιός που θα διαβάσει το βιβλίο, τότε δεν το γλιτώνεις με τίποτα το ποδοπάτημα. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα. Ενα ακόμη πρόβλημα: ότι όποιος το αποφασίσει, βαφτίζεται συγγραφέας. Βρίσκει κι έναν εικονογράφο και στήνει τη δική του παράσταση. Με κλισέ, απλοϊκές ιστορίες, σαν έκθεση Α΄ Δημοτικού. Είναι η στιγμή που ξεχνάμε ότι απευθυνόμαστε σε παιδιά και νομίζουμε ότι μιλάμε σε μωρά ή, το χειρότερο ακόμη, σε κάποιον που δεν καταλαβαίνει τι λέμε. Τα παιδιά όμως τα καταλαβαίνουν όλα. Κι αν αναζητούν τρόπο φυγής από τέτοιου είδους παρουσιάσεις είναι γιατί ξέρουν ότι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα.

«Μαμά, φεύγουμε;»

Πότε θα κερδίσουν; Ευτυχώς έχουμε υπάρξει και τυχεροί. Κι έχουμε βρεθεί σε αναγνώσεις με συνοδεία μουσικών οργάνων, όπου τα τύμπανα, οι καστανιέτες, οι μαράκες, έχουν κάνει τον γύρο και ανάμεσα στους μικρούς καλεσμένους, με μαριονέτες και μικροσκοπικά σκηνικά, με ηθοποιούς και τραγουδιστές που διέκριναν τα όρια, χωρίς να τα παραβιάσουν.

Πρόσφατα βρεθήκαμε σε μια τέτοια παρουσίαση. Είχαμε αργήσει λίγο αλλά σαν να το είχαμε μυριστεί ότι δεν χάναμε και τίποτα σπουδαίο. Οι δύο συγγραφείς και ομιλητές έθεταν ερωτήσεις... «Ξέρει κανένα παιδάκι να μας πει γιατί δεν βλέπουμε τηλεόραση όταν τρώμε;». Σιωπή. «Μήπως για να μη βγάλουμε κανένα μάτι με το πιρούνι;», η απάντηση από τον ίδιο ομιλητή. «Μαμά, θέλω να φύγουμε», ψιθύρισε η κόρη μου. Τι σύμπτωση. Κι εγώ.

10/10/08

"Βαθύτατα συγκινημένος" δήλωσε ο γάλλος συγγραφέας Ζαν-Μαρί Γκυστάβ Λε Κλεζιό, ο οποίος τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας

"Βαθύτατα συγκινημένος" δήλωσε σήμερα ο γάλλος συγγραφέας Ζαν-Μαρί Γκυστάβ Λε Κλεζιό, ο οποίος τιμήθηκε με το φετεινό Νόμπελ Λογοτεχνίας.

"Είναι μεγάλη τιμή για μένα", πρόσθεσε σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στον δημόσιο σουηδικό ραδιοσταθμό o συγγραφέας πολλών έργων μεταξύ των οποίων: "Η Έρημος" και "Το Χρυσόψαρο".Ο Λε Κλεζιό πρόσθεσε ότι ευχαριστεί "ειλικρινά την Ακαδημία Νόμπελ" και ότι "ανυπομονεί να βρεθεί στη Στοκχόλμη και να ευχαριστήσει τα μέλη της Ακαδημίας", που απονέμει τα βραβεία.

Ερωτηθείς αν θεωρεί εαυτόν γάλλο ή γαλλόφωνο συγγραφέα, ο Λε Κλεζιό, ο οποίος πέρασε τα παιδιά του χρόνια στον Μαυρίκιο και στη Νιγηρία, απάντησε: "Δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να κάνει μια τέτοια διάκριση. Γεννήθηκα στη Γαλλία, ο πατέρας μου ήταν Βρετανός, είμαι ένα κράμα, όπως πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη".

Ο Λε Κλεζιό, ο οποίος όταν έμαθε ότι τιμήθηκε με το Νόμπελ ετοιμαζόταν να διαβάσει, όπως είπε, πρόσθεσε ότι θα μεταβεί στις 25 Οκτωβρίου στη Σουηδία για να παραλάβει το σουηδικό λογοτεχνικό βραβείο Στιγκ Ντάγκερμαν, το οποίο του απενεμήθη τον Ιούνιο.

Το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10 εκατομμυρίων σουηδικών κορωνών (1,02 εκατομμύριο ευρώ) και θα απονεμηθεί στις 10 Δεκεμβρίου στην Στοκχόλμη.

[via]

8/10/08

Η Τουρκία στο επίκεντρο για καλό σκοπό

Τιμώμενη χώρα της φετινής Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου της Φρανκφούρτης που ανοίγει στις 15 Οκτωβρίου

Στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος θα βρεθεί και πάλι σε λίγες μέρες η Τουρκία, αυτή τη φορά όχι για τις εσωτερικές της συγκρούσεις και αντιφάσεις, αλλά για την πολιτιστική της παραγωγή. Στην έκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης η Τουρκία είναι φέτος τιμώμενη χώρα.

Η 60η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου, που ανοίγει σε λίγες ημέρες τις πύλες της στη Φρανκφούρτη, εκτιμάται ότι θα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, ώστε η Τουρκία να δείξει ότι είναι πολιτιστικά ώριμη για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αλλωστε, η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης θεωρείται πλέον ως ο ανά την υφήλιο μεγαλύτερος οίκος εμπορίου του βιβλίου. Κι όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, υπάρχει και μια τιμώμενη χώρα.

Το 2001 ήταν η Ελλάδα, του χρόνου θα είναι η Κίνα. Φέτος είναι η Τουρκία, η οποία θα δώσει το «παρών» στην έκθεση με το σλόγκαν της «γοητευτικά πολύχρωμης» χώρας.

Ο νομπελίστας Παμούκ και οι εκδότες

Με αφορμή το γεγονός, οι γερμανικοί εκδοτικοί οίκοι - όπως είχαν κάνει και με την Ελλάδα και όπως κάνουν κάθε χρόνο με κάθε τιμώμενη χώρα - έσπευσαν να μεταφράσουν και να εκδώσουν τουρκικά βιβλία στη γερμανική γλώσσα. Φέτος, μετέφρασαν συνολικά 220 τίτλους, από τους οποίους οι 70 είναι λογοτεχνικά έργα. Το ερώτημα πλέον είναι εάν θα μπορέσει να τα απορροφήσει η αγορά κι αν ανοίξει έτσι η «όρεξη» των οίκων και για άλλους Τούρκους συγγραφείς.

Το ατού της Τουρκίας είναι ότι διαθέτει ένα πολύ πρόσφατο Νόμπελ Λογοτεχνίας, απονεμημένο μόλις το 2006 στον Ορχάν Παμούκ, ο οποίος θα μιλήσει στην τελετή των εγκαινίων της έκθεσης.

Οι οίκοι ευελπιστούν πως μια άγνωστη, εξωτική λογοτεχνία θα μπορέσει να αναδείξει ένα μεγάλο όνομα, ώστε το κοινό να αγοράζει εύκολα και άλλα βιβλία, άλλων συγγραφέων της ίδιας άγνωστης λογοτεχνικής επικράτειας.

[via]

6/10/08

Η ανάγνωση είναι μάθηση και άσκηση

Συνέντευξη της Μαρίας Ευσταθιάδη στον ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

Η πεζογραφία σας, δύσκολη και εσωστρεφής, απευθύνεται κυρίως σ' ένα υποψιασμένο αναγνωστικό κοινό;

«Οχι, δεν το νομίζω. Δεν υπάρχει δύσκολη και εσωστρεφής λογοτεχνία, αν έχεις απέναντί σου ένα κοινό το οποίο διαβάζει. Δεν ξέρω τι πάει να πει εξωστρεφής γραφή. Είναι λάθος δίλημμα. Η καλή πεζογραφία και η καλή λογοτεχνία είναι πέρα από αυτό. Τέτοιου τύπου ερωτήματα θα αφορούσαν ίσως μόνο αυτό που ονομάζουμε παραλογοτεχνία.»

Σήμερα, περισσεύει η παραλογοτεχνία; Κι αν το πιστεύετε, αναφέρεστε στα ερωτογραφήματα που έχουν κατακλύσει την αγορά;

«Δεν εννοώ τα ερωτογραφήματα. Αναφέρομαι κυρίως στο είδος της "λογοτεχνίας" που πάει να κινητοποιήσει και να ερεθίσει τη νοσηρή περιέργεια του κοινού, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αλλωστε έχουμε ερωτογραφήματα που είναι αριστουργήματα».

Οπως;

«Οι "Επικίνδυνες σχέσεις" του Λακλό ή τα έργα του Μαρκήσιου ντε Σαντ».

Η λογοτεχνία που γνωρίζει εμπορική επιτυχία, δεν μπορεί να είναι και καλή λογοτεχνία;

«Βεβαίως και μπορεί. Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι η καλή λογοτεχνία οφείλει να είναι μη εμπορική. Ωστόσο έχουμε και πολλά παραδείγματα καλής λογοτεχνίας που για διάφορους λόγους είναι περιθωριακή. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι περιθωριακή ίσον καλή και εμπορική ίσον κακή».

Επομένως, ποια είναι τα κριτήρια, με τα οποία μπορεί ο αναγνώστης να ξεχωρίσει τα άξια λόγου έργα από τα ανάξια;

«Θα έλεγα ότι μεγάλο βάρος πέφτει στον βιβλιοπώλη και στους ανθρώπους που δουλεύουν στα βιβλιοπωλεία. Αλλά και στις βιβλιοθήκες που στη χώρα μας είναι ανύπαρκτες. Νομίζω ότι η ανάγνωση είναι μάθηση, εξοικείωση και άσκηση. Πάντως, όλοι μας φταίμε υποτιμώντας το αναγνωστικό κοινό. Δεν πιστεύω ότι δεν είναι σε θέση να αφομοιώσει και να απολαύσει την (καλή) λογοτεχνία».

Φίλιπ Ροθ και Χαρούκι Μουρακάμι «φλερτάρουν» με το βραβείο Νόμπελ

image

Το όνομα του νικητή του βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας για το 2008 θα ανακοινωθεί στις 9 Οκτωβρίου, όπως ανακοίνωσε σήμερα η Σουηδική Ακαδημία. Οι ανακοινώσεις των ονομάτων των νικητών ξεκινούν την προσεχή Δευτέρα με το Νομπέλ Ιατρικής.

Την Τρίτη θα ανακοινωθεί το όνομα του νικητή του Νομπέλ Φυσικής και την Τετάρτη του Νομπέλ Χημείας. Στις 10 Οκτωβρίου θα ανακοινωθεί στο Όσλο της Νορβηγίας το όνομα του βραβευθέντος με το Νομπέλ Ειρήνης. Τρεις ημέρες αργότερα θα γίνει γνωστός ο νικητής του Νομπέλ Οικονομικών Επιστημών.

Ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος, Φίλιπ Ροθ και ο Ιάπωνας συγγραφέας, Χαρούκι Μουρακάμι, είναι οι δύο πιο πιθανοί για να λάβουν το βραβείο λογοτεχνίας Νόμπελ αυτό το χρόνο.

Το πρακτορείο στοιχημάτων, Λαντμπρόουκς, δίνει στον Ιταλό λόγιο και δημοσιογράφο, Κλάουντιο Μάγκρις, τρεις προς μία πιθανότητες, ενώ ακολουθούν ο Ισραηλινός Άμος Οζ και η Αμερικανίδα Τζόις Κάρολ Όουτς. Στο τέλος του καταλόγου του Λαντμπρόουκς βρίσκεται με πιθανότητες 150 προς μία ο Μπομπ Ντίλαν.

Ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος, Μάικλ Τσάμπον στη λίστα του με τους συγγραφείς που θα ήθελε να κερδίσουν, αναφέρει καταρχάς την Ούρσουλα Κ. Λεγκέν, ενώ έπονται ο Μάικλ Οντάατγιε, ο Κόρμακ Μακ Κάρθι, ο Τζ. Μπάλαρντ και ο Φίλιπ Ροθ. Μάλιστα, ο ίδιος δήλωσε στο πρακτορείο Ρόιτερς ότι «κάθε χρόνο, ο Φίλιπ Ροθ θεωρείται πως θα κερδίσει το βραβείο».

Ο Μάικλ Τσάμπον που κέρδισε το 2001 το βραβείο Πούλιτζερ για το μυθιστόρημά του «The Amazing Adventures of Kavalier & Clay», τόνισε ότι τα μεγάλα βραβεία προσφέρουν κάτι πίσω από τους επαίνους.

«Ένα έξοχο βραβείο δίνει μεγάλη λάμψη, συνήθως σε μία ανάξιά του σκοτεινή γωνία», υπογράμμισε. Ο κ. Τσάμπον είχε μία διαφορετική εμπειρία όταν έφερε σπίτι του το σπουδαίο αυτό βραβείο. «Την ημέρα που έμαθα ότι είχα κερδίσει το βραβείο Πούλιτζερ, πήρα το παιδί μου από το νηπιαγωγείο και του είπα: Ο μπαμπάς κέρδισε ένα βραβείο σήμερα. Και μου απάντησε όλο χαρά: Άνοιξέ το, άνοιξέ το!».

Εικασίες για τον νικητή του βραβείου Νόμπελ

Ο Σουηδός εκδότης, Σβαν Γουίλερ, ο οποίος έχει ασχοληθεί για δεκαετίες αναλύοντας τον τρόπο που σκέφτεται η επιτροπή των βραβείων Νόμπελ, υπογράμμισε ότι «μερικές από τις τελευταίες επιλογές ήταν αιφνιδιαστικές».

Η νικήτρια του περασμένου έτους, Ντόρις Λέσινγκ, ήταν μία μη αναμενόμενη επιλογή. «Οι εικασίες πριν την απονομή του βραβείου γίνονταν όλο και περισσότερες και αυτό γιατί η ακαδημία μας είχε εκπλήξει με τις επιλογές της», τόνισε ο εκδότης.

Ο κ. Γουίλερ θεωρεί ότι ο Φίλιπ Ροθ δεν έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει. «Είναι ο μεγαλύτερος Αμερικανός πεζογράφος, όμως κατά την άποψή μου η Ακαδημία δεν πιστεύει ότι είναι αρκετά σημαντικός», επεσήμανε στο Ρόιτερς.

Τέλος, Ο Μάικλ Τσάμπον, ο οποίος έγινε γνωστός το 1988, σε ηλικία 25 ετών με το πρώτο του μυθιστόρημα «The Mysteries of Pittsburgh», παραδέχτηκε ότι είχε ονειρευτεί να κερδίσει ένα βραβείο Νόμπελ. Συγκεκριμένα, σημείωσε: «για να είμαι ειλικρινής, όταν ήμουν νέος διάβαζα τη λίστα με τα ονόματα αυτών που είχαν κερδίσει Νόμπελ στην Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια και ήλπιζα κάποια ημέρα να δω και το όνομά μου ανάμεσα σε αυτά».

[via]

5/10/08

Χωρίς περίπτερο στην 60η Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης;

Σχεδόν δύο εβδομάδες μεσολαβούν από την έναρξη της 60ής Διεθνούς Εκθεσης Βιβλίου της Φρανκφούρτης (15-19 Οκτωβρίου) και το Εθνικό μας Περίπτερο βρίσκεται στον αέρα.

Το ποσόν των 266.960 ευρώ, το οποίο έχει ζητήσει από το υπουργείο Πολιτισμού η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών Βιβλιοπωλών, δεν έχει εγκριθεί. Ο πρόεδρος της ΠΟΕΒ Δημήτρης Παντελέσκος, σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας «ότι στην περίπτωση που δεν έχουμε εξοφλήσει τις βασικές υποχρεώσεις μας (κατασκευές, ενοίκια κ.λπ.) πριν από την έναρξη της έκθεσης, δεν θα μας παραδοθεί το περίπτερο».

Η μακέτα του Εθνικού Περιπτέρου μας στην 60ή Διεθνή Εκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης (15-19 Οκτωβρίου). Προορίζεται για 8 εκδοτικούς οίκους, ενώ άλλοι 14 θα έχουν δικά τους περίπτερα

Αν τελικά δοθούν τα χρήματα, θα είναι η τριακοστή φορά που η Ελλάδα θα πάρει μέρος στην κορυφαία έκθεση. Με φετινή τιμώμενη χώρα την Τουρκία, εμείς πάμε με δεκατέσσερις εκδοτικούς οίκους με δικά τους περίπτερα, ενώ οκτώ θα προβάλλονται στο Εθνικό Περίπτερο. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης, θα παρουσιαστούν με θεματική διάταξη βιβλία, που έχουν εκδοθεί από 1 Ιουνίου 2007 έως 30 Ιουνίου 2008.
Μετά τη Φρανκφούρτη, η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί στη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου του Βελιγραδίου (20-26 Οκτωβρίου) και στη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου της Κωνσταντινούπολης (1-9 Νοεμβρίου). Τα χρήματα που έχουν ζητηθεί από το υπουργείο Πολιτισμού είναι 27.160 και 49.660 ευρώ αντίστοιχα.

[via]

3/10/08

Paris Peinture : ζωγράφοι και συγγραφείς, αμοιβαία επιρροή;

image

 Τρίτη 7 Οκτωβρίου στις 19.30, Auditorium – γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών

Τέσσερις ζωγράφοι και τέσσερις συγγραφείς συζητούν με αφορμή την έκθεση "Paris Peinture: ζωγράφοι και συγγραφείς, αμοιβαία επιρροή;" που διοργανώνεται στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη.

Πιο συγκεκριμένα, οι ζωγράφοι Αλέκος Φασιανός, Jean Cortot, Leonardo Cremonini και Jan Voss, και οι συγγραφείς Jean-Christophe Bailly, Mιchel Déon, Jean-Marie Drot και Υves Michaud ομιλούν για τους λόγους που τους ώθησαν να δουλέψουν μαζί. Ο διάλογος των τεχνών είναι ένα από τα προνόμια του Παρισιού, ως παλαιό σταυροδρόμι της ευρωπαϊκής δημιουργίας. Η συζήτηση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Goethe Institut και το Istituto Italiano di Cultura di Atene.

Η έκθεση Paris Peinture παρουσιάζει 22 σημαντικούς εκφραστές της σύγχρονης τέχνης, που κατάγονται από διαφορετικές χώρες, αλλά δούλεψαν για πολλά χρόνια στο Παρίσι. Τα έργα τους, επιλεγμένα και αντιπροσωπευτικά, αντανακλούν τις προσωπικές τους κατακτήσεις. Οι πίνακες εκτίθενται μαζί με ανέκδοτα λογοτεχνικά κείμενα που έχουν γράψει, με αφορμή τη συγκεκριμένη έκθεση, 22 διακεκριμένοι συγγραφείς. Ο κάθε ζωγράφος επιλέγει τον συγγραφέα που  προσεγγίζει με το κείμενό του, το έργο του. Εικόνες και λόγος συνθέτουν μια ιδιότυπη έκθεση, προκαλώντας τον θεατή να ανακαλύψει τον διάλογο που αναπτύσσεται ανάμεσα στους 44 αυτούς δημιουργούς. Παράλληλα, τα φωτογραφικά ντοκουμέντα του Didier Ben Loulou ανοίγουν ένα παράθυρο στα ατελιέ των ζωγράφων. (Επιμέλεια έκθεσης: Caroline Fourgeaud-Laville, Μορφωτική Ακόλουθος της Γαλλικής Πρεσβείας). H έκθεση πραγματοποιείται στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη υπό την προεδρία της κας Μαρίνας Λαμπράκη - Πλάκα, Διευθύντριας της Εθνικής Πινακοθήκης - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της γαλλικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Διαρκεί μέχρι τις 12 Οκτωβρίου 2008.

2/10/08

Ξανά κοντά σας, με Νέα Ομάδα Ανάγνωσης για παιδιά Α' και Β' Δημοτικού

Αγαπητοί γονείς,
image Το καλό βιβλίο είναι ένας όµορφος κόσµος, µια πηγή γνώσεων και ένα µέσο καλλιέργειας της σκέψης, του συναισθήµατος και της φαντασίας. Η ανάγνωσή του αποτελεί µια ελκυστική περιπέτεια.
Σκεφτήκαµε, λοιπόν, ένα πρόγραµµα που αφορά στην ανάγνωση. Αν συµφωνήσετε µ' αυτό, µπορούµε να το πραγµατοποιήσουµε.
Θέλουµε, λοιπόν, να δηµιουργηθεί µια οµάδα ανάγνωσης από παιδιά της Α' και Β' τάξης. Τα παιδιά µέσα από το παιχνίδι και διάφορες βιωµατικές δραστηριότητες θα µάθουν να διαλέγουν το καλό βιβλίο, να το απολαµβάνουν αλλά και να το κρίνουν.
Οι συναντήσεις θα γίνονται στο χώρο της Βιβλιοθήκης κάθε 15 µέρες.
Ευχόµαστε να σας αρέσει η ιδέα και να παροτρύνετε τα παιδιά σας να δηλώσουν συµµετοχή. Για συµµετοχή παρακαλούµε να επικοινωνήσετε µε την κ.Χαρά Χαρχαρίδου στο τηλ. 2261089970 ή 2261081340.

(C) ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ
Κάδμου 7 & Δαιδάλου
Λιβαδειά 32100
τηλ. 22610.89970
fax 22610.81028