Η Δημουλά ανήκει στην εποχή μας – δηλαδή στο σήμερα. Δεν αυταπατάται, ή τουλάχιστο να αυταπατάται. Αλλά, επειδή πολλές δυνάμεις μέσα της την ωθούν με πάθος προς τη ζωή, η προσγειωτική της ψυχολογία γίνεται αφορμή να αισθάνεται τη ζωή σαν κάτι το δυσάρεστο, σαν μια κατάσταση που σε προκαλεί να τη διασύρεις, να τη ψέξεις, να τη σαρκάσεις. Αυτό κάνει και η Δημουλά, σε όλα της σχεδόν τα ποιήματα, και πραγματικά το πετυχαίνει. Δεν έχει απλώς διάθεση για σαρκασμό, νοιώθει την ανάγκη του. Και αυτή η ανάγκη είναι η ποίησή της, συσσωρευμένη κάτω από αλλεπάλληλους και γραφικά δοσμένους σαρκαστικούς μορφασμούς. Έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε το δέσιμό της με την καθαρεύουσα και, ειδικά, με την καβαφική γλώσσα. […] Η Κική Δημουλά βαδίζει «επί τα ίχνη» του βαθύτερου εαυτού της με βήματα σταθερά, με μια περπατησιά που έχει και κοψότητα και χάρη και στοχασμό. Ο Παλαμάς δεν είναι που είπε «κάποια περπατήματα μιλάνε – σα λογάκια, αργά, στοχαστικά;».
Ανδρέας Καραντώνης, εφημ. Μεσημβρινή, 8/11/1963
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου