"Φεύγει το φάντασμα" του Φίλιπ Ροθ

Ποιο είναι άραγε το φάντασμα στο τελευταίο - εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου - βιβλίο του Φίλιπ Ροθ; Είναι άραγε η Νέα Υόρκη, γενέτειρα του ήρωα Νέιθαν Ζούκερμαν (alter ego του συγγραφέα;), φάντασμα πια του παλιού εαυτού της μετά ιδίως την επανεκλογή Μπους; Μια ΝΥ χωρίς το φωτοστέφανο του αμερικάνικου ονείρου, χωρίς τη συντροφικότητα και τη χαρά της ζωής, μια πόλη όπου πλέον βασιλεύει ο τρόμος, ο ρατσισμός και η άμετρη φιλοδοξία; Είναι άραγε το φάντασμα του Ζούκερμαν που κάτω από το αβάσταχτο βάρος της σωματικής και πνευματικής φθοράς, χάνει σταδιακά τις μάχες της απόλαυσης, του έρωτα και τέλος της δυνατότητας της συγγραφής;

Είναι το φάντασμα της λογοτεχνίας που μέσα από τα λόγια της Έϊμι Μπελέτ (και επομένως του ίδιου του Ροθ) - αλλοτινής μούσας συγραφέων και τώρα θλιβερού φαντάσματος του εαυτού της - φαίνεται ότι φτάνει στο τέλος της; Να μερικά αποσπάσματα από το γράμμα της Έϊμι στους Times. "Φαντασία; Δεν υπάρχει φαντασία. Λογοτεχνία; Δεν υπάρχει λογοτεχνία. ...Αν διέθετα λίγη από την εξουσία του Στάλιν...θα απαγόρευα την εισαγωγή της λογοτεχνίας σε κάθε δημοτικό, γυμνάσιο, κολλέγιο και πανεπιστήμιο της χώρας. Θα έθετα εκτός νόμου τις λέσχες ανάγνωσης και τη διαδικτυακή συζήτηση περί βιβλίων... Θα άφηνα τους αναγνώστες στην ησυχία τους με τα βιβλία τους,για να τα κάνουν ό,τι θέλουν μόνοι τους."

Είναι άραγε το φάντασμα του κουρασμένου συγγραφέα που με τις θεατρικές παρεμβολές (εξαιρετικό το εύρημα των θεατρικών σκηνών στο έργο -βιβλίο μέσα στο βιβλίο -)προσπαθεί να βιώσει τις φαντασιώσεις του; Έναν ανέλπιδο έρωτα με τη νεαρή συγγραφέα Τζέιμι και την προσδοκία του για μια καινούργια αρχή πριν το φάντασμα του αποχωρήσει πλέον οριστικά από τη σκηνή της ζωής;

Παρακούοντας τις παραινέσεις του Ροθ περί λογοτεχνίας

Βέρα Πελέκη, μέλος της ομάδας ανάγνωσης